 |
| De Morgen Magazine - 23 maart 2013 |
Fijne cover, niet?
Hoewel ik nog een klein ritje te gaan heb voor ik een gelijkaardige taart krijg voorgeschoteld, vind ik het toch herkenbaar. Hoewel, paniek?
Het is de titel van een interessant artikel van schrijver Jelmer Jepsen over het fameuze dertigersdilemma. Zelf was hij blijkbaar levens- en carrièregewijs zeer goed bezig rond zijn dertigste, toen hij opeens door gigantische paniekaanvallen overspoeld werd en aan elk stuk van z’n leven ging twijfelen. Je gaat er natuurlijk van uit dat je die bewuste kaap zelf gewoon vlotjes en geruisloos zal ronden, maar toch, het zet wel even aan het denken.
De meningen zijn duidelijk verdeeld over de verwende twintigers en dertigers vandaag, maar feit is inderdaad dat het soms hard ontwaken is uit de droom waarin we jarenlang konden leven: we groeiden op in een milieu dat vele mogelijkheden bood, om daarna vast te stellen dat veel van die mogelijkheden intussen uitgeput zijn. Uiteraard hebben we het nog altijd veel beter dan al wie enkele generaties geleden leefde, maar door die vooruitgang hebben we de lat ook gigantisch hoog gelegd. En nu stellen we vast dat we die lat vaak niet meer halen. Hopla, ’t is crisis.
Toch lijkt dat bewuste dertigersdilemma me iets van alle tijden. De midlifecrisis werd toch ook niet pas gisteren uitgevonden? Dertig, wat een moment toch: je staat op het kruispunt van een hoop gebeurtenissen en beslissingen en je begint de eerste gevolgen van reeds gemaakte keuzes te merken. De kaarten zijn uitgedeeld en liggen op tafel. Soms niet volgens hoe jij het precies wou, en dat is het moment waarop je beslist om daar iets aan te veranderen. Enfin, zo werd het ons toch aangeleerd. ‘Doe wat je wil, vind je eigen weg’, dat soort dingen. Maar wat is die eigen weg dan? Die handleiding moet helaas nog gedrukt worden.
Wat Jepsen in zijn artikel voorstelt als oplossing voor dat euvel is om de lat gewoon wat lager te leggen. Simpel. Geniaal. En daar zie ik wel wat in. Niet uit luiheid of een gebrek aan conditie nee, want uiteraard zou ik ook maandenlang willen rondreizen, een fantastisch huis kopen en elke dag fluitend naar mijn topjob vertrekken, maar zo werkt het eenvoudigweg niet. Het kan niet alle dagen feest zijn.
Is dat opgeven? Bwah neen. Eens je die utopie een beetje hebt bijgesteld, blijkt dat het dagelijks leven eigenlijk wreed plezant kan zijn. Je kan het saai noemen, maar van die gedachte word je niet bepaald vrolijk. Het is het dagelijks leven waar je keer op keer mee geconfronteerd wordt, je kan dus maar beter zorgen dat het wat aangenaam is.
En zoals Jesper zijn artikel beëindigt, met een ode aan een goede pot mosselen met friet aan de Noordzee, zo geloof ik er ook in. Wat is er mis met in de Ardennen een goeie stoverij te gaan eten of even het blokje om te wandelen en wat rond te kijken? Spectaculair is het niet, maar bereikbaar, dat wel. Luck is just around the corner. Wat je kent, dat heb je.
0 Comments