Leve photochallenges! Elke dag een foto posten binnen een opgelegd thema is lang niet evident, maar het zorgt er wel voor dat ik überhaupt foto's maak. De ene al origineler dan de andere, maar dat vind ik niet erg. Verhalen sprokkelen in kleine alledaagse dingen: ik blijf mij daar mee amuseren.

In juli liet ik mij nog een keer leiden door de #fmspad (= Fat Mum Slim Photo A Day) challenge, met weeral een mooi assortiment aan thema's, het ene al zweveriger dan het andere. Benieuwd naar mijn foto-oogst van de maand? Scroll dan vooral verder!

Pfieuw, het is intussen al een hele tijd geleden dat ik nog geblogd heb. Grote conclusies moet je daar in mijn geval niet uit trekken, zo'n blogpauze betekent meestal dat ik meer zin heb in andere dingen dan aan mijn bureautje zitten tokkelen. Aan een persoonlijke crisis of grote veranderingen is het meestal niet te wijten, laat staan dat het een geplande actie zou zijn.

Door het vele thuiswerken begon ik aan het einde van de winter de muren van mijn bureau op te lopen. Niet dat ik snakte naar opnieuw vijf dagen per week naar een 'echt' kantoor, maar een ander stel muren klonk opeens wel zeer aanlokkelijk. Dus haalde ik de digitale nomade in mezelf naar boven en boekte ik eind april een paar dagen workation in Center Parcs Les Ardennes in Vielsalm, wifi inbegrepen!

Met grenzen die nog halvelings gesloten zijn blijft het een hele uitdaging om te reizen, maar gelukkig kan je in België ook best wat moois ontdekken. Ik weet dat veel mensen vloeken op de nietigheid van dit land ('het is zo klein, je bent er zo rap rond'), maar als je een dikke 3 uur nodig hebt om van het meest westelijke naar het meest oostelijke punt te rijden, vind ik het persoonlijk nog wel meevallen met die nietigheid. Voeg hier en daar nog een omweg toe en je bent voorwaar een dag onderweg. Roadtrip baby!

Alleen blijft het allemaal wat behelpen natuurlijk, zonder cafés of restaurants waar je kan verpozen, om nog maar te zwijgen over alle attracties die tot nader order gesloten zijn. En waar moet je in godsnaam naar het toilet?

Een jaar geleden schreef ik mijn eerste blogpost over de coronaperiode, toen nog in de veronderstelling dat we maar een paar weken in ons kot zouden blijven voor het normale leven terug hernam. Deze blogpost, met mooie vooruitzichten 'voor na de lockdown' illustreert dat bijzonder treffend. Ik heb absoluut geen spijt dat ik die blogposts schreef en ben zelfs blij dat ik heel wat post-lockdowndingen heb kunnen doen, alleen wist ik toen natuurlijk niet dat er nog lockdowns zouden volgen.

Het was alweer van vorige zomer geleden dat ik nog eens meedeed aan een photochallenge, omdat het in tijden van thuiswerk en monotone dagen niet altijd evident is om originele foto's te maken. Totdat ik bedacht dat saai ook mooi kan zijn. Dus koos ik met februari een donkere wintermaand om mijn slag te slaan :-) Hoewel, donker... in februari merk je dat de dagen écht beginnen lengen, en op weerkundig vlak verveelde deze maand evenmin: druilerig begonnen, overgeschakeld naar een winters intermezzo om met vroege lente te eingen. Bij nader inzien was dit gewoon een gigantisch spannende maand ;-)

We blijven wandelen! Zolang de horeca dicht blijft en de bubbels klein, zit er niet veel anders op dan de wandelschoenen aantrekken voor een dosis buitenlucht/beweging/daglicht/sociaal contact/vakantiegevoel. Of hoe wandelen, bij gebrek aan enige concurrentie, dé activiteit van het voorbije jaar is geworden.

Meer dan ooit brengen we met z'n allen tijd thuis door, de ene dag al harmonieuzer dan de andere. Menig slaapkamer of washok is omgevormd tot bureau, een boodschappenrondje naar de supermarkt voelt als een heuse uitstap en bakjes afhaaleten markeren het begin van alweer een spannend weekend. Een stramien dat zich opnieuw en opnieuw herhaalt, tot aan een volgende versoepeling.

Ik heb het al een paar keer gehoord in mijn omgeving: de coronacrisis zet mensen aan het denken over hun job. Waar in pre-pandemische tijden hobby's en 'buitenschoolse activiteiten' nog voor tegengewicht voor professionele bezigheden zorgden, schiet daar in coronatijden bitter weinig van over. Als je dagen grotendeels bestaan uit opstaan-werken-eten-slapen, is het niet meer dan logisch dat je het werkgedeelte eens onder de loep neemt. En jawel hoor, ik doe lustig mee.

Of je het nu wil of niet, je zal je nog enige tijd moeten bezighouden binnen de grenzen van het Koninkrijk België. Tenzij je een geldige reden hebt voor een buitenlandse verplaatsing natuurlijk, maar ik reken mezelf alvast niet tot die categorie. Nu, ik vind dat absoluut niet erg omdat ik niet in een grensgebied woon en in elke windrichting best wat kilometers kan rijden voor ik aan het einde van het territorium kom (ik moet dan altijd denken aan dat moment in The Truman Show waar het personage van Jim Carrey het einde van het decor bereikt, zo voelt het hier soms ook).

Ik had ze al meermaals zien passeren, de idyllische winterbeelden van jan en alleman die naar de Hoge Venen of Ardennen waren afgezakt voor een portie sneeuw. Een prima plan in een jaar zonder skivakantie, behalve dat het absoluut afgeraden was om er tijdens een weekend heen te trekken. Heel terecht trouwens, want drukte opzoeken tijdens coronatijden: niet bepaald verstandig.

Tijd voor mijn laatste post binnen de BlogBoost najaarschallenge, waar deze keer alles rond bloggen en bloggers draait. En hoe kan ik deze nobele kunst beter eren dan met een eigen blogtag?

Jawel, ik doe nog steeds mee aan de BlogBoost najaarschallenge! Na posts achter de schermen en over Kleine Gelukjes, heb ik het deze keer over Me, myself & I. Altijd al baanbrekende bekentenissen over mijn persoon willen lezen? Dit is jouw moment, want hieronder deel ik 7 dingen die je nog niet over mij wist.