Kennen wij elkaar?
Na maanden van complete winternegatie kon ik het niet meer aanzien en heb ik deze stakkers uit zwaar overdreven medelijden uit hun hok gehaald en blootgesteld aan een klein ritje. Toen ik na vijfhonderd meter vaststelde dat de stakkerrol en het bijhorende medelijden vooral op mezelf van toepassing bleken te zijn, kreeg ik enigszins spijt van mijn beslissing. Maar na twee straten het blokje al terug omdraaien is ook maar flauw, en dus zette ik door.
Temperaturen hoger dan vijf graden, zon op de kop, geen neerslag of gladde ondergrond te bespeuren,... eigenlijk waren de omstandigheden zo slecht nog niet. Die gure noordoostenwind, die mijn oortjes steeds deed uitvliegen en die mij vooral deed overwegen om gewoon achteruit te gaan lopen, laat ik even buiten beschouwing.
De weg is lang en zwaar na de winterstop. Hijgend en puffend baande ik me een weg langs de lokale veldbaantjes, telkens mijn adem inhoudend wanneer ik een passant moest inhalen, om te vermijden dat de mensen spontaan de ambulance zouden bellen als ze me krochtend over de weg zagen en hoorden strompelen. Het scenario waarin ik mezelf als koningin van het Dijleland langs de mooiste jachtpaden zie huppelen heb ik bijgevolg maar even opgeborgen. Er komen nog genoeg kansen om als een ranke gazelle dartel rond te springen.
En zo is de kop eraf en het stof van de schoenen gelopen. De outfit spant nog wat, en ik weet nog niet of dat aan het niet naleven van de wasvoorschriften ligt of aan een eventuele winterlaag die ik nog moet wegwerken. Dat zien we later wel, wanneer de gazellefase zich aandient. Tijd zat dus.
0 Comments