Door het vele thuiswerken begon ik aan het einde van de winter de muren van mijn bureau op te lopen. Niet dat ik snakte naar opnieuw vijf dagen per week naar een 'echt' kantoor, maar een ander stel muren klonk opeens wel zeer aanlokkelijk. Dus haalde ik de digitale nomade in mezelf naar boven en boekte ik eind april een paar dagen workation in Center Parcs Les Ardennes in Vielsalm, wifi inbegrepen!

Met grenzen die nog halvelings gesloten zijn blijft het een hele uitdaging om te reizen, maar gelukkig kan je in België ook best wat moois ontdekken. Ik weet dat veel mensen vloeken op de nietigheid van dit land ('het is zo klein, je bent er zo rap rond'), maar als je een dikke 3 uur nodig hebt om van het meest westelijke naar het meest oostelijke punt te rijden, vind ik het persoonlijk nog wel meevallen met die nietigheid. Voeg hier en daar nog een omweg toe en je bent voorwaar een dag onderweg. Roadtrip baby!

Alleen blijft het allemaal wat behelpen natuurlijk, zonder cafés of restaurants waar je kan verpozen, om nog maar te zwijgen over alle attracties die tot nader order gesloten zijn. En waar moet je in godsnaam naar het toilet?

We blijven wandelen! Zolang de horeca dicht blijft en de bubbels klein, zit er niet veel anders op dan de wandelschoenen aantrekken voor een dosis buitenlucht/beweging/daglicht/sociaal contact/vakantiegevoel. Of hoe wandelen, bij gebrek aan enige concurrentie, dé activiteit van het voorbije jaar is geworden.

Of je het nu wil of niet, je zal je nog enige tijd moeten bezighouden binnen de grenzen van het Koninkrijk België. Tenzij je een geldige reden hebt voor een buitenlandse verplaatsing natuurlijk, maar ik reken mezelf alvast niet tot die categorie. Nu, ik vind dat absoluut niet erg omdat ik niet in een grensgebied woon en in elke windrichting best wat kilometers kan rijden voor ik aan het einde van het territorium kom (ik moet dan altijd denken aan dat moment in The Truman Show waar het personage van Jim Carrey het einde van het decor bereikt, zo voelt het hier soms ook).

Ik had ze al meermaals zien passeren, de idyllische winterbeelden van jan en alleman die naar de Hoge Venen of Ardennen waren afgezakt voor een portie sneeuw. Een prima plan in een jaar zonder skivakantie, behalve dat het absoluut afgeraden was om er tijdens een weekend heen te trekken. Heel terecht trouwens, want drukte opzoeken tijdens coronatijden: niet bepaald verstandig.

Ik hou van tourism by numbers. Daarmee bedoel ik niet zozeer bestemmingen afvinken van een lijst met x items, maar me laten leiden door lokale statistieken om mijn bestemming te kiezen. Zo belandde ik op een mooie zomerdag in Nil-Saint-Vincent, deelgemeente van Walhain in Waals-Brabant, beter bekend als het geografisch middelpunt van België. Applaus!

Afgelopen zomer ben ik geregeld gaan fietsen. Op zich niets spectaculairs, maar voor mij een aangename herontdekking van een vervoersmiddel dat ik doorgaans alleen gebruik voor lokale, functionele verplaatsingen. Zeker omdat ik eind mei besloot om mijn loopschoenen tijdelijk aan de haak te hangen (wegens te warm in de zomer en geen zin om telkens halfdood terug te komen) en te focussen op minder intensieve activiteiten die je langer kan volhouden. Hallo wandelen en fietsen!

Ik wandel graag op plaatsen waar het mooi en rustig is. Toen ik voor de sport googelde naar 'meest afgezonderde plekken van België' kreeg ik via reisblog Trekking & Voyage het Hertogenwald in de Hoge Venen als aanbeveling. Doel en Charleroi doken ook geregeld op in de zoekresultaten, maar daar had ik precies minder zin in ;-) Op naar de Oostkantons dus!

Ik ga graag op hotel. De internationale sfeer, de zachte lakentjes waar je je onder vleit na een laatste cocktail in de bar, steeds iemand tot je dienst als je iets nodig hebt, en room service, aaaaaaaaaah, room service! Jammer dat de meeste mensen (ook ik) enkel op hotel gaan wanneer ze aan het reizen zijn of ergens hebben afgesproken voor het werk. En da's best zonde, want meestal liggen er in je omgeving zoveel hotels binnen handbereik dat een klein stapje over de drempel je meteen naar een andere wereld leidt.

Begin dit jaar nam ik me voor om wat vaker het kind in mezelf los te laten en mijn activiteitenpatroon daarop af te stemmen. Bowling en schaatsen passeerden al de revue, net als een dag aan zee. Maar het summum? Dat hielden we voor de late zomer: de afvaart van de Lesse met de beruchte blauwe kajaks, jiehaa!

'De lelijkste stad ter wereld, daar ga je toch niet heen?'

Als je het advies van De Volkskrant uit 2008 moet geloven lijkt het inderdaad geweldig dom om richting Charleroi af te zakken. Maar omdat ik gezegend ben met een gezonde dosis nieuwsgierigheid en omdat ik graag álle uithoeken van het land wil verkennen, mocht ook deze bestemming niet op mijn lijstje ontbreken.

Charleroi: geschift of geniaal? Ik leg je haarfijn uit wat ik ervan vond.

Het gebeurt niet elke dag dat ik mezelf flanerend door een park op YouTube zie verschijnen. Maar vandaag dus wel :-)

Hoe dat komt? Wel, de MIVB (de maatschappij voor het openbaar vervoer in Brussel) stelt haar reizigers graag centraal. Daarom riep ze een tijdje geleden Travellers' Stories in het leven, een reeks videoportretten van de unieke bende die zich dagelijks in Brussel verplaatst per metro, tram en bus. En jawel, ook ik kreeg de eer om die bende te vervoegen.

Beeld je in: een zonnige zaterdagochtend, fijn gezelschap, een brunchtafel vol lekkernijen en... bier. Klinkt misschien gek, maar is het helemaal niet. Zeker niet als je weet dat het idee ontsproten is aan het brein van biersommelier Sofie Vanrafelghem, een dame met een missie: bier de waardering geven dat het als lekkernij verdient. Met die informatie in mijn achterhoofd schoof ik met plezier mijn voetjes onder tafel, razend benieuwd naar Sofies nieuwe concept 'beer & brunch'.

Eens Sinterklaas gepasseerd is en de donkerste dagen van het jaar zich aandienen, weet je dat de winter écht gearriveerd is. Misschien niet het meest voor de hand liggende seizoen, maar toch kan ik die duisternis ook best appreciëren. Zeker omdat ze het perfecte decor vormt voor Warme Winterklanken, de sfeervolle wandeling waar VisitLeuven me voor uitnodigde.

December laat zich van z'n koudste kant zien dit jaar. Een heel mooi toeval dus dat ik net wanneer de grootste sneeuwval van het land zich in Oost-Vlaanderen manifesteerde (applaus voor 8 cm in Erpe-Mere!), had afgesproken in Deinze. Koude vingers en tenen, maar vooral een magisch winterwonderland is waar de Leiestreek ons op trakteerde. Kijk maar mee!

Gent is een eeuwige klassieker die zichzelf constant heruitvindt en me steeds opnieuw weet te verrassen. Grote schande dus dat het Gentse bolletje nog een gapende leegte vormde op mijn Belgiëkaart. Omdat mijn nicht Lieselotte zo lief was om me op dat euvel te wijzen én me prompt een persoonlijke rondleiding aanbood, stapte ik uiteraard met heel veel plezier in de auto richting Oost-Vlaanderen.

Stedelijk erfgoed dat een nieuwe bestemming krijgt: ik hou daar enorm van. Een knap staaltje in die reeks is La Cité Miroir in Luik, een voormalig zwembad dat tot culturele ontmoetingsplek werd omgevormd. Omdat het alweer even geleden was dat ik de Vurige Stede bezocht, was mijn keuze snel gemaakt. Op naar Luik!

De zee en ik: we hebben een haat-liefdeverhouding. Als kind beleefde ik er fantastische vakanties waarin de zon altijd scheen (of dat is toch hoe ik het me herinner) en als promomeisje voor Radio 2 maakte ik elk casino en elke dijk onveilig. Heerlijke tijden. Maar die grote drukte in de zomer, de files op de E40 en dat schurende zand dat altijd aan je verbrande schouders blijft plakken, daar word ik minder wild van.

Herfstwandelingen, ik geniet er elk jaar steeds meer van. Een frisse neus halen, een nieuw decor verkennen en intussen wat bijpraten met aangename mensen: volgens mij dé ingrediënten voor een perfecte oktoberzondag. Oh, en dat appeltaartje als beloning natuurlijk ook ;-)