 |
| Social distancing with a view in Theux (toen wandelen op verplaatsing nog mocht) |
Dat het rare tijden zijn, is een understatement. Ik heb de voorbije twee weken een zo normaal mogelijk leven proberen leiden, maar hoe je het ook draait of keert, er gaat geen dag voorbij zonder dat de woorden 'corona' of 'lockdown' door je hoofd schieten. Dus kon ik er maar beter een blogpost over schrijven, vond ik zo.
Hoe gaat het hier na twee weken soft lockdown?
Wel, betrekkelijk goed eigenlijk. Ik besef dat ik geluk heb: mijn naasten en ikzelf zijn gezond (hopelijk blijft dat zo), ik kan van thuis uit werken, heb een huis waar ik graag ben en heb geen kinderen die ik de hele dag moet entertainen. En daar ben ik erg dankbaar om. Weet dus dat wat ik hier schrijf enkel betrekking heeft op mijn eigen kleine wereldje en dat ieder z'n situatie anders is.
Omdat ik van nature iemand ben die goed alleen kan zijn en er niet mee inzit om in haar kot te blijven (geen fear of missing out hier), valt een soft lockdown me op het eerste zicht niet enorm zwaar. Ik heb me in het verleden zelfs al spontaan afgezonderd om te studeren of te schrijven, en ook alleen op congres of citytrip gaan is mij niet vreemd. Soms voel ik me trouwens terug een student in de blokperiode: overdag intellectuele arbeid, 's avonds wat lichaamsbeweging en ontspanning, en de volgende dag doe je dat opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Alleen was toen op voorhand duidelijk wanneer dat kluizenaarsbestaan zou eindigen, toch een niet-onbelangrijke nuance.
 |
| Er wordt hier al eens van ovenschotelke gedaan: enchilada's met extra veel cheddar ;-) |
Hoe zit het met dat thuiswerken?
Dat ligt me wel, omdat elke dag drie uur pendelen en werken in een druk landschapsbureau eigenlijk te veel is voor mij. Niet dat ik een coronacrisis nodig had om tot dat inzicht te komen, maar ik voel het wel elke dag bevestigd worden. Wat langer kunnen slapen, meer vat hebben op mijn dag en minder afgeleid worden: werkt allemaal prima voor mij. Overleg met de collega's verloopt erg vlot via Teams, al moet ik mezelf tijdens een videocall soms dwingen om bij de les te blijven en niet naar het behangpapier van mijn gesprekspartner te staren. Soit, als de coronacrisis achter de rug is, wil ik het thuiswerkdebat heel graag opnieuw openen op het werk.
 |
| Uitzicht vanuit mijn home office, mét duif |
Hoe voorkom ik dat alle dagen op elkaar lijken?
Niet :-) Maar dat vind ik ook niet erg. Ik slaag er vrij goed in om structuur aan te brengen in mijn dag en om 's avonds de nodige beweging en ontspanning in te bouwen. Omdat mijn vorige loopschoenen versleten waren heb ik een mooi nieuw paar in huis gehaald, wat extra motiverend werkt om kilometers te malen en het hoofd leeg te maken. En om de eventuele coronakilo's er af te werken, want mijn aantal stappen per dag is jammer genoeg drastisch gedaald...
 |
| Zie mij shinen met mijn nieuwe loopschoenen: la vie en rose! |
Hoe zit het in het koppeke?
Wel, zelfs de grootste kluizenaar begint na een tijd toch wat dingen te missen. Bij mij zijn dat vooral etentjes, uitstappen en fijne babbels met mensen die ik graag heb. Ook het plezier om zomaar in de auto te kunnen stappen en ergens heen te rijden, is er even niet bij. De start van het terrasseizoen? Zal even op zich moeten laten wachten. Nu, geen van die dingen zijn levensnoodzakelijk, je mag ze zelfs gerust luxeproblemen noemen. Het kan allemaal wel even wachten, en het zal gewoon extra veel deugd doen als het terug mag.
Toch voel ik, ondanks de relatieve peace & quiet hier, dat mijn stemming na twee weken soft lockdown wat begint om te slaan. Ik merk vooral dat mijn besef van tijd helemaal weg is en dat ik slechter slaap. Zo droomde mijn innerlijke hamsteraar afgelopen nacht dat het groentenrek in de supermarkt helemaal leeg was, wat toch op een tikje coronastress wijst volgens mij. Ik krijg natuurlijk ook een pak minder prikkels binnen en zit 's avonds vaak nog op mijn telefoon te tokkelen, wat niet echt bevorderlijk is voor de slaapkwaliteit. Volgende week misschien toch maar proberen om een beetje van digital detox te doen.
En nu?
Eén digitale escapade ga ik mezelf de komende dagen wel nog gunnen: deelnemen aan een photochallenge op Instagram, omdat ik het in deze vreemde tijden extra belangrijk vind om te focussen op de kleine dingen. Ik koos voor de challenge van The Lonely Girls (toepasselijke naam :-)) die voor de gelegenheid helemaal in lockdownthema is. Mijn bijdragen kan je vanaf 1 april op Chez Julies Instagram terugvinden. Doe gerust mee als je zin hebt!
Verder wil ik graag doorgaan op hetzelfde elan: m'n kop erbij houden tijdens het werken, 's avonds wat bewegen en af en toe een verse maaltijd koken. Wie weet komt er op een moment ook wel een doedelzak aan te pas? Het zijn gekke tijden, alles kan!
En hoe is 't met jullie?
En hoe is 't met jullie?
 Dat het rare tijden zijn, is een understatement. Ik ...){kind=link}
0 Comments