Afgelopen dagen ben ik op retraite naar zee geweest, wegens een combinatie van elektriciteitswerken in huis en zin om even in een schrijfcocon te kruipen. Op zo'n momenten lonkt de rust van de zee zo hard dat je er wel aan móet toegeven. Wat op luid gejuich van de vijf chihuahua's in het aanpalende pand werd onthaald. Nou ja.
Maar kijk, ik alleen met wat vakliteratuur en een kop koffie. Beter dan dit wordt het niet!
Het ironische is dat ik me een kleine tien jaar geleden ook al eens in datzelfde hok heb teruggetrokken, toen voornamelijk om cursussen demografie en cultuursociologie in mijn brein te stampen. En kijk, tien jaar later is het andersom: nu is het aan mij om die kennis terug op te halen uit mijn diepste hersenkwabben en ze zelf te reproduceren. Zo zie je maar dat alles altijd terugkomt, en dat kennis een springveer is die geactiveerd wordt wanneer de gelegenheid zich daar toe leent. Hola, dag 1 en al zo'n contemplatie, waar gaat dat eindigen?
Op het strand natuurlijk! Want lijf en leden hebben af en toe frisse lucht nodig ter bevordering van de productiviteit. En dat leverde fijne wandelingen op.
Zeer aangename vaststelling trouwens dat het buiten de weekends en de schoolvakanties zo rustig is aan zee. Privéstranden, I like!
Op een wild en onbewaakt moment ondernam ik zelfs een poging tot sealfie, een techniek die ik helaas nog niet helemaal onder de knie blijk te hebben. Ach ja, dan maar gewoon de camera terug omdraaien, da's beter voor het resultaat.
Zoals dit. Handig wel, onderstaande melding. Zo weten buschauffeurs meteen dat ze hier niet mogen rijden.
Jopla, Weststar, dat moet zeker over mij gaan! Ahum.
En, last but not least, voor 't geval jullie zich zouden afvragen wat een bourgondiër als Julie zoal naar binnen speelt tijdens een gemiddelde zee-retraite: ziehier het antwoord.
Volledig de kaart van comfort food getrokken, of wat hadden jullie gedacht? Belangrijkste les aan mezelf is hier weliswaar dat een persoon alleen echt niet zoveel grammen eten nodig heeft, een gegeven dat ik aan de toonbank van de betere voedingswinkel wel eens durf vergeten. Met als gevolg dat ik heel veel bokes met américain préparé en royale porties Chinees te verwerken kreeg. Dat laatste, ik geef het toe, omdat ik het zo zielig vond om maar één bakje te bestellen. Waardoor ik voor de dubbele portie ging. Plus soep. Om zeker twee dagen door te komen. Ben ik er nu aan 't overgaan? :-)
Conclusie: een paar dagen alleen zitten werkt zeer inspirerend, maar brengt toch ook de nodige issues met zich mee. Om nog maar te zwijgen van het feit dat tegen muren praten niet bijster veel voldoening, laat staan antwoord geeft. Maar net toen ik tot dat laatste moment van reflectie gekomen was, begon de buurvrouw ongegeneerd tegen haar hond te spreken. Zo zie je maar, ik hoef me helemaal nergens voor te schamen :-) Woef!
0 Comments