Solo travel in Parijs

"Nog eens alleen?" hoorde ik een aantal keer toen ik kenbaar maakte dat ik een paar dagen naar Parijs zou gaan in mijn eentje. "Je hebt dat toch al in Londen gedaan? Waarom dan per se ook nog eens naar Parijs?" Wel, net daarom dus.

Opnieuw kan ik jullie geruststellen: geen ruzie met mijn lief, geen acuut gebrek aan vrienden of andere vormen van eenzaamheid, maar wel een paar dagen verlof en zin om de cirkel rond te maken. Want toen ik in september naar Londen trok, speelde Parijs eveneens als bestemming in mijn hoofd. Op jullie aanraden koos ik toen Londen, maar de goesting om Parijs te verkennen is altijd gebleven. En toen zag ik mijn kans om dat te gaan doen.


Het concept voor mijn Parijsavontuur was hetzelfde als voor mijn periode in Londen: vier dagen wandelen, kijken en proeven in een wereldstad, zonder een strak op voorhand geregisseerd plan. Hoewel ik in Londen duidelijk meer de neiging had om het maximum uit mijn vier dagen te halen, was ik in Parijs vooral blij dat ik rustig door de straten kon dwalen (wegens net een drukke periode achter de rug en een beetje moe). Dat ik mijn eerste namiddag ter plaatse 'verspeeld' heb aan een middagdutje, kon mij dan ook niet deren.

Maar wat heb ik, toen ik wakker werd, zoal gezien en gedaan in de Lichtstad? En hoe overleefde ik dat alles als soloreiziger?

In de eerste plaats heb ik kilometers gewandeld. Het weer zat mee (een graad of 15 met af en toe een streep zon), waardoor parken en pleinen mijn uitverkoren jachtterrein waren. Zoals het Canal Saint-Martin of de Place de la République, waar ik vlakbij logeerde. Wat muurschilderingen bewonderen, op een bankje zitten langs het water, voorbijgangers spotten en klaar.


In bistro La Marine langs datzelfde Canal Saint-Martin vond ik overigens de perfecte plek om mijn hongerige zelf te soigneren na de wandeling. Een rustige plek in een hoekje en een vlotte service (niet te aan- of afwezig), en uw wandelaar was helemaal tevreden. Lekkere cocktails ook daar.


Nog zo'n leuke activiteit wanneer je alleen op pad bent: gekkerds spotten langs toeristische highlights. Voor de piramide van het Louvre is het blijkbaar zeer in trek om gekke poses aan te nemen, die ongetwijfeld geestige foto's opleveren. De making of is wat mij betreft nog geestiger ;-)


Uit solidariteit met mijn toeristische medemens heb ik me ook maar even aan een selfie gewaagd. Ik vind dat trouwens extreem moeilijk, een deftige selfie nemen. Dit is het minst verkrampte exemplaar, wat heel wat zegt over de rest. (Iemand tips hoe je die selfies best aanpakt? Met duckface en al, of zijn er andere technieken?)


Na mijn selfiemoment wandelde ik gezwind verder, met de Eiffeltoren in het vizier. Het ding beklimmen heb ik niet gedaan, maar algemene bewondering vanop begane grond vond ik een waardig alternatief. En dat pannenkoekske nadien, toen de zon er even doorkwam, dat kon er ook nog wel bij vond ik.


's Avonds waagde ik me aan een bezoek aan Marcello, de nieuwste hippe keet in Saint-Germain-des-Prés. Zo in trek dat je er zonder reservatie niet binnen kan, maar omdat ik alleen was kreeg ik een plaatsje aan de bar. Zo zie je maar, alleen reizen heeft dus écht z'n voordelen. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat een uitzicht vol cocktailflessen best charmant is, maar na een tijdje toch wat gaat vervelen wegens niet erg spraakzaam.



De ochtend nadien ondernam ik een nieuwe actie om de plaatselijke horeca te steunen, dit maal bij ontbijt-, brunch- en lunchbar Café Crème in Le Marais. Opnieuw très branché (dat komt ervan als je hotspots zoekt via Instagram), maar wel met de lekkerste ontbijtburger die ik ooit at. Een gebriocheerd broodje met een eitje, spek en wat tomatencoulis: njammie! Mijn heerlijke ontbijtmoment werd wel wat verstoord door de melding dat ik voor de terrasdeur zat en de vraag of ik mijn stoel kon opschuiven zodat de deur open kon. Boehoe, daar ging mijn illusie dat ik in een rustig hoekje zat te smikkelen. Maar verder, prima keet daar!


Weet je wat ik het grootste voordeel aan alleen reizen vind? Eindeloos rondkijken en foto's nemen zonder dat ik er een levende ziel mee verveel, zoals hier in het Parc de Belleville (prachtig uitzicht over de stad!) en Père Lachaise. Dat van die levende ziel viel op Père Lachaise overigens vrij letterlijk te nemen, om begrijpelijke redenen.



Eenzelfde bevinding trouwens tijdens mijn wandeling over de Coulée verte René-Dumont (Promenade Plantée). Deze vroegere spoorlijn is sowieso indrukwekkend heraangelegd tot aangename wandelzone (nog voor er in New York sprake was van de High Line trouwens), maar als je er op eigen tempo kan kuieren en rustig kan lunchen op een bankje terwijl je de mannen van de groendienst ziet sukkelen met hun tuinslang om de waterbassins te reinigen, dan weet je dat je goed zit :-)



O ja, een ontbijt à la Parisienne, nog snel voor ik terug naar huis keerde, dat mocht ook niet ontbreken he. Zalig weertje op dat moment!


Ook de Place des Vosges heb ik net voor mijn vertrek nog snel even bezocht, omdat meerdere bronnen mij verzekerden dat dit het mooiste plein van Parijs zou zijn. Of dat echt zo is laat ik even in het midden (daarvoor moet ik eerst alle pleinen bezoeken ;-)), maar dat het een aangename oase van rust is nabij de drukke Bastille, daar bestaat geen twijfel over. En ze hebben er een charmante dame die mij spontaan begon te vertellen over hoe ze ooit van Bretagne naar Parijs verhuisde en nu kruiswoordpuzzels oplost aan de fontein. Heerlijk toch?


Et voilà, terug aan la Gare du Nord, tijd om naar huis te keren!


Opnieuw een zeer geslaagd uitstapje dus, maar hoe kijk ik nu tegen dat alleen reizen aan?

Wel, na mijn solotrip in Londen schreef ik dit:

"Alleen reizen is extreem boeiend en behoorlijk leuk: rondslenteren door wijken, mijmeren op een bankje, een praatje slaan met een voorbijganger,... stuk voor stuk dingen die ik heel erg ben gaan appreciëren. Maar op bepaalde momenten miste ik toch een maatje om dingen mee te delen en uitgebreid mee te gaan tafelen. De ideale reisvorm lijkt mij dus eentje waar je genoeg vrijheid hebt om overdag je ding te doen, maar 's avonds voldoende gezelschap om na te kaarten en de nacht in te duiken."

Een mening die ik nog steeds ben toegedaan en die ik na mijn verblijf in Parijs enkel maar bevestigd zie. Wil dat zeggen dat ik nooit meer alleen op reis ga? Bijlange niet! Maar ik neem me wel voor om volgende keer iemand te gaan bezoeken die in een stad woont en werkt, en die 's avonds met mij op pad wil. Bij deze: expats, laat maar van jullie horen, ik kom af!

Meer foto's van deze reis vind je op de Facebookpagina van Chez Julie.

0 Comments