Naar goede gewoonte (dat leest u hier en hier) gaat Julie aan het eind van de zomer ergens op het continent even wat kennis vergaren. Een hele zomer in hetzelfde bureautje zitten werkt namelijk wat afstompend, en precies daarom is een wetenschappelijk bad op een ander zo verfrissend. Dit jaar viel de eer te beurt aan Finland, Suomi voor de vrienden.
Mijn kennis van Finland was veeleer beperkt, dat geef ik eerlijk toe. Ik wist dat er rendieren in het spel waren, wat ook meteen bevestigd werd tijdens de heenvlucht. Finnen eten namelijk rendier op hun boterham, weliswaar nadat het eerst door de maalmolen werd gehaald en van een uitgesproken kruidenmix voorzien, zodat ge er zeker nog minstens twee dagen plezier aan hebt. Maar ondanks hun overmatig uitgesmeerd broodbeleg vind ik de Finnen verder best wel elegant, want ze eten overal een gebakje bij.
Finnen houden van design. Ik eigenlijk ook. Nooit geweten dat een valies zo mooi in een hotelkamer zou passen. Finland en ik: van bij het begin reeds vrienden.
Na het harde wetenschappelijke werk trakteerde ik mezelf op een kleine wandeling. Naar 't fabriek dan nog. Bleek immers dat ik in het Glasgow van Scandinaviƫ beland was. Echt jong: Finland en ik, wat een combinatie.
Het mooie aan fabrieken is dat ze al wel eens tot kunstencentrum of museum worden omgevormd. En dat was hier niet anders. Terwijl ik de sociale geschiedenis van de lokale arbeidersbeweging in vogelvlucht tot mij nam, probeerde ik en passant ook nog wat Finse woorden onder de knie te krijgen.
En kijk, zelfs John Travolta was daar. Grease Lightning, joehoew!
Meteen ook wat nieuwe Facebookvrienden gemaakt. Die Finnen zijn hun tijd echt wel vooruit zeg.
Wanneer ik terug wat daglicht te zien kreeg, bleek dat ik een sprookjesbos beland was. En dat net buiten het centrum, hoe leuk is dat? Ik wil ook een sprookjesbos in mijn straat.
En het werd er alleen maar beter op: ze hebben daar niet alleen sprookjesbossen, maar ook torens die uitkijken op die sprookjesbossen! Zou zo'n ding in mijn tuin passen?
En zoals dat dan gaat bij van die panoramadingen loopt er altijd net een koppel in uw weg, dat uren de tijd neemt om zeker genoeg selfies te hebben, waardoor ge daar maar wat ongeduldig staat te draaien voor ge zelf fotografisch aan de slag kunt. En die daarna in de cafetaria het beste plekje aan het raam voor uw neus wegkapen. Grmbl.
Maar toch hebben ze me niet kunnen beletten er een stevig panorama tegenaan te gooien, haha! En hoe zeggen ze dat ook alweer: Finland, land van duizend meren? Affirmatief!
En op dergelijk mooie wijze beƫindigde Julie haar tocht langs de Finse bossen en fabrieken. Volledig gelouterd en vervuld van wetenschappelijke kennis. Ah, hoe mooi zeg. Laat die output nu maar komen!
2 Comments