"Oei, alleen?" was de reactie die ik een aantal keer te horen kreeg toen ik vertelde dat ik in mijn eentje voor een paar dagen naar Londen zou trekken. Waarom die gekke beslissing?
Zeker niet omdat ik ruzie heb met mijn lief of te lijden heb onder een acuut gebrek aan vrienden. Alles prima op dat vlak. Het had veeleer te maken met een vrij laattijdige beslissing van mezelf om op citytrip te gaan (door de onverwachte ontdekking van een resterend aantal verlofdagen, hoera!) en met vakantietellers die bij veel mensen na de zomer quasi op nul staan of weekends die al volgeboekt waren.
En ook wel omdat ik me uit oprechte nieuwsgierigheid afvroeg of ik dat zou kunnen, alleen op reis gaan. Als ik congressen in Finse provinciesteden, waar de ochtendspits veel weg heeft van een doorsnee zondag bij ons, kan overleven, dan zou een wereldstad toch een eitje zijn? Ik twijfelde nog even tussen Londen en Parijs, maar boekte op aanraden van mijn lezers (dankjewel voor de tips!) een ticket naar de UK. Dat is dan wat ze democratisch reizen noemen zeker? :-)
Het verdict: alleen reizen = zeker de moeite waard.
Als je alleen op stap bent kan je gaan en staan waar je wil zonder dat je verantwoording moet afleggen of compromissen moet sluiten. En je kan de dingen zo snel of - in mijn geval - zo traag doen als je wil. Niemand die moet wachten totdat je je veters hebt gestrikt of naar het toilet bent geweest (iedereen die ooit met mij op reis ging zit nu allicht instemmend te knikken), want je doet aan slow travel zoals je het zelf wil. Urenlang foto's maken van dezelfde boom, mensen spotten in een koffiebar of op goed geluk dwalen door een willekeurige wijk: alles kan, alles mag, en je zal er niemand anders dan jezelf mee ergeren.
Word je moe en wil je even een dutje gaan doen? Dat kan, want je hebt geen op consensus gebaseerd reisschema af te werken. Verander je op het laatste moment van gedacht? Ook prima.
Alleen reizen dwingt je bovendien om sociaal te zijn. Nu pas besef ik hoe weinig je met andere mensen dan je eigen reisgezelschap in contact komt wanneer je met meer dan één persoon reist. Meestal heb je geen benul van de andere mensen om je heen, terwijl je je daar op je eentje veel bewuster van bent. En sneller aan de praat raakt.
Uit angst om compleet te vereenzamen en na drie dagen met schorre stem mijn eerste woorden sinds lange tijd uit te stoten, boekte ik een Airbnb bij een zeer vriendelijke moeder en dochter, want dat leek me ideaal om mijn dagen met de nodige smalltalk te stofferen. Bij nader inzien bleek dat niet echt nodig en had een introvert als ik vooral zin om op een bed te ploffen en te zwijgen na een drukke dag, maar dat weet ik dan ook weer. Geen slecht woord voor mijn sympathieke gastvrouw overigens, die duidelijk razendsnel kan aanvoelen welk type gast ze over de vloer heeft.
Uit angst om compleet te vereenzamen en na drie dagen met schorre stem mijn eerste woorden sinds lange tijd uit te stoten, boekte ik een Airbnb bij een zeer vriendelijke moeder en dochter, want dat leek me ideaal om mijn dagen met de nodige smalltalk te stofferen. Bij nader inzien bleek dat niet echt nodig en had een introvert als ik vooral zin om op een bed te ploffen en te zwijgen na een drukke dag, maar dat weet ik dan ook weer. Geen slecht woord voor mijn sympathieke gastvrouw overigens, die duidelijk razendsnel kan aanvoelen welk type gast ze over de vloer heeft.
Voorts heb ik een aantal leuke dingen gezien, zoals live comedy en een musical over The Kinks. Vooral de comedy van Rachel Parris, die opende met de zwaar ironische woorden "When you're thirty, you're dead" vond ik hilarisch. Onverwachte pareltjes, die ik anders waarschijnlijk niet zou ontdekken.
Maar is het dan alleen maar vreugde wat de klok slaat? Neen, toch niet.
Heel de tijd was ik me erg bewust van mezelf en zat ik constant te denken wat ik als volgende activiteit zou doen. Zaken die je anders kan uitbesteden aan je reisgezelschap, maar waar je nu helemaal alleen verantwoordelijk voor bent. Je moet dan wel geen compromissen sluiten, interessante suggesties krijg je evenmin.
En 's avonds alleen gaan eten, helemaal top vond ik dat toch ook niet. Zeker niet zielig of ongemakkelijk (je zou ervan versteld staan hoeveel mensen je alleen ziet eten), maar toch een beetje saai. Nu, niet getreurd, op je eentje gaan eten kan best boeiend zijn als je ergens een open keuken spot waar je op een barkruk langs een toog naar kan kijken, maar wanneer dat entertainment ontbreekt rest er vaak niet anders dan wat lezen of prullen op je gsm terwijl je op je eten wacht. En dat is best jammer, want aperitieven en bijpraten vind ik doorgaans het leukste deel van de avond.
De slotsom?
Alleen reizen is extreem boeiend en behoorlijk leuk: rondslenteren door wijken, mijmeren op een bankje, een praatje slaan met een voorbijganger,... stuk voor stuk dingen die ik heel erg ben gaan appreciëren. Maar op bepaalde momenten miste ik toch een maatje om dingen mee te delen en uitgebreid mee te gaan tafelen. De ideale reisvorm lijkt mij dus eentje waar je genoeg vrijheid hebt om overdag je ding te doen, maar 's avonds voldoende gezelschap om na te kaarten en de nacht in te duiken.
O, nog een laatste voordeel van alleen reizen: massa's hotspots ontdekken. Die deel ik in een volgende post met jullie, dus stay tuned!
Zouden jullie dat doen, alleen op reis gaan? Al ervaring mee?
Maar is het dan alleen maar vreugde wat de klok slaat? Neen, toch niet.
Heel de tijd was ik me erg bewust van mezelf en zat ik constant te denken wat ik als volgende activiteit zou doen. Zaken die je anders kan uitbesteden aan je reisgezelschap, maar waar je nu helemaal alleen verantwoordelijk voor bent. Je moet dan wel geen compromissen sluiten, interessante suggesties krijg je evenmin.
En 's avonds alleen gaan eten, helemaal top vond ik dat toch ook niet. Zeker niet zielig of ongemakkelijk (je zou ervan versteld staan hoeveel mensen je alleen ziet eten), maar toch een beetje saai. Nu, niet getreurd, op je eentje gaan eten kan best boeiend zijn als je ergens een open keuken spot waar je op een barkruk langs een toog naar kan kijken, maar wanneer dat entertainment ontbreekt rest er vaak niet anders dan wat lezen of prullen op je gsm terwijl je op je eten wacht. En dat is best jammer, want aperitieven en bijpraten vind ik doorgaans het leukste deel van de avond.
De slotsom?
Alleen reizen is extreem boeiend en behoorlijk leuk: rondslenteren door wijken, mijmeren op een bankje, een praatje slaan met een voorbijganger,... stuk voor stuk dingen die ik heel erg ben gaan appreciëren. Maar op bepaalde momenten miste ik toch een maatje om dingen mee te delen en uitgebreid mee te gaan tafelen. De ideale reisvorm lijkt mij dus eentje waar je genoeg vrijheid hebt om overdag je ding te doen, maar 's avonds voldoende gezelschap om na te kaarten en de nacht in te duiken.
O, nog een laatste voordeel van alleen reizen: massa's hotspots ontdekken. Die deel ik in een volgende post met jullie, dus stay tuned!
Zouden jullie dat doen, alleen op reis gaan? Al ervaring mee?
![](https://pinterest.com/pin/create/button/?url=http://www.chezjulie.be/2016/09/solo-travel-in-londen.html&media=https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfNvLBNb593wQ-MJqNH4Y_EdY-ZIYFEUb-vR2YLc22_BbEhoz_Ejt_n-b0oPq-Avuadq_tPh7G0n2QGBjAyt1Af3JEydI937qPQTannZ_Jv2bpdmW2w-44dudcUh1P5KN6xWl3l1KhLLoS/s72-c/DSC_0001.JPG&description= "Oei, alleen?" was de reactie die ik een aantal keer te horen kreeg toen ik vertelde dat ik in mijn eentje voor een paar dagen ...){kind=link}
0 Comments