Oe is 't? // Over #coronadays en #lockdownlife: 1 jaar later

Een jaar geleden schreef ik mijn eerste blogpost over de coronaperiode, toen nog in de veronderstelling dat we maar een paar weken in ons kot zouden blijven voor het normale leven terug hernam. Deze blogpost, met mooie vooruitzichten 'voor na de lockdown' illustreert dat bijzonder treffend. Ik heb absoluut geen spijt dat ik die blogposts schreef en ben zelfs blij dat ik heel wat post-lockdowndingen heb kunnen doen, alleen wist ik toen natuurlijk niet dat er nog lockdowns zouden volgen.

Eerlijk gezegd weet ik nog altijd niet wat de exacte definitie is van een lockdown. Ik vermoed dat het te maken heeft met gesloten scholen en winkels, maar voor mij persoonlijk is er weinig verschil tussen pakweg november en nu. De kappers zijn een paar weken open geweest (en daar heb ik gelukkig de vruchten van kunnen plukken), maar verder is het wat mij betreft dezelfde grijze waas. Tegelijk besef ik maar al te goed dat het voor mensen met jonge kinderen vandaag écht anders is dan een paar weken geleden, met dank aan de fameuze paaspauze.

Misschien is dat wel typerend voor deze gekke periode: iedereen beleeft het op z'n eigen manier, omdat de impact op heel verschillende vlakken voelbaar is. Corona als grote gelijkmaker? In die stelling heb ik geen dag geloofd. Ik denk ook niet dat je veel boodschap hebt aan dat soort uitspraken als je in een klein appartement zonder terras zit en de rekeningen zich maar blijven opstapelen. Een situatie waar ik gelukkig niet in verkeer, met mijn tuin, thuiswerkkantoor en wekelijkse Hello Freshbox.

Heeft het voorbije jaar voor mij dan nergens impact op gehad? Natuurlijk wel. Ik ben meer teruggeplooid op mijn eigen kleine wereldje, ben kneuterige gezelligheid nog meer gaan appreciëren en heb nog meer uithoeken van België verkend dan ik anders zou doen. Tegelijk zou ik helemaal gek worden als je mij plots midden een grote groep mensen zou droppen, niet wetend waar te beginnen. Ik ben dus een beetje afgedreven van de wereld, maar zeker niet op een onaangename manier.

De grootste impact was er tot nu toe op werkvlak. Eind 2020 zat het niet meer helemaal snor met de job, iets waar het thuiswerkisolement en de zoveelste zoommeeting geen goed aan deden. Toch denk ik dat dit gevoel me evengoed in andere tijden had kunnen overvallen. Corona is hier volgens mij hoogstens een katalysator geweest, maar wel eentje die me heeft doen springen en durven beslissen om mijn ontslag in te dienen. Een keuze waar ik nog steeds achter sta, omdat er zelfs in crisistijden mogelijkheden zijn, daar ben ik van overtuigd.

Hoe de komende maanden er zullen uitzien weet ik dus niet, net zo min als jij. Dat ik betrekkelijk goed blijk in het loslaten van langetermijnplanningen vind ik heel vaak een zegen, zeker omdat ik tegelijk wel blijf waken over wat ik belangrijk vind en bijstuur waar nodig. Het is dus zeker geen fase van totaal opgeven hier bij mij, eerder het tegenovergestelde zelfs. Wat de toekomst brengt weet je nooit, maar ik weet wel dat ik er zin in heb!