Oe is 't? // Januari + Februari

Het is begin maart, aka 'start van de weerkundige lente'. Die tijd van het jaar waarin je begint te verlangen naar zon en tulpen (of ander schoons, vul gerust zelf in), waarvan we in februari zelfs al een voorproefje kregen. Maar geen lente zonder eerst vakkundig het vorige seizoen uit te zwaaien, in deze wintereditie van Oe is 't?

NEW YEAR = NEW BEGINNINGS

1986 (of '85, we zijn de tel wat kwijt) vs 2019: geen haar veranderd ;-)

Op 1 januari komen we al jaren samen met de hele familie om 3 kussen en een reeks goede wensen uit te wisselen. Geen idee hoe het bij jullie zit, maar bij ons is dat steevast met sandwichen, charcuterieschotels, cava en koffie (volgorde zelf te kiezen). Behoort eveneens tot die traditie: met zoveel mogelijk nakomelingen in één zetel poseren ;-) Bovenstaande foto's vatten die dag perfect samen voor mij: onze generatie, die beseft dat het wat krap wordt in de zetel en stilaan plaats laat aan het eigen nageslacht, wat op een aantal jaar tijd tot een flinke bende is uitgegroeid. Ze doen dat goed, die neven en nichten van mij!

Alleen was het dit jaar anders dan alle vorige keren, want waarschijnlijk de laatste keer in het huis van onze mémé zaliger. De woning stond al een tijd leeg, maar op nieuwjaarsdag bleef het onze vaste plek. Klinkt misschien luguber, nieuwjaar vieren in het huis van je overleden oma, maar ik vond het best een mooie traditie. Benieuwd of en waar we elkaar volgend jaar terugzien.

SMARTPHONE = VERSLAVING?

Eind januari nam ik mijn smartphonegebruik bij wijze van goed voornemen onder de loep, om indien nodig bij te sturen. Blijkt dat het allemaal nog wel meevalt (ik ben een ware digiyogi, hoera) en dat ik mijn schermtijd vrij goed kan inschatten. Sinds mijn metingen surf ik zelfs minder naar nutteloze sites en leg ik mijn telefoon steeds vaker compleet uit het zicht, in silent mode en al. Groetjes vanuit mijn veilige cocon ;-)

TIGNES = WINTERWALHALLA

De winter kan een venijnig seizoen zijn, maar als je naar de juiste bestemming trekt wordt die vloek meteen een zegen. Geef mij een berg, sneeuw en skilatten en ik ben een hele week content. Al helpt een streep zon de zaak natuurlijk extra vooruit. Het verslag van mijn winterweek in de bergen lees je hier.

TREIN = BEETJE REIZEN

Dat ik vaak op de trein zit schreef ik hier al. Doorgaans vind ik dat een aangename bezigheid, want lezen/slapen/mijmeren/niet op de weg moeten letten zijn zowat mijn favoriete hobby's. Alleen loopt het soms eens stevig mis, en dan mag je terecht vloeken, vind ik. De foto hierboven toont de combi kapotte remmen + afgeschafte treinen + drukke ochtendspits + veel pendelaars in Tienen, wat resulteerde in Julie die met pruillip terug naar huis ging en de wagen naar het werk nam. Komaan NMBS, stel goede prioriteiten en investeer in de juiste zaken, dan kan je zo'n toestanden toch vermijden? Uw treinvriendin dankt u :-)

FEBRUARI = LENTE?

En toen kregen we eind februari opeens een scheut lente in onze nekjes. Zalig zonnig, maar toch ook serieus verdacht. Het was dus met gemengde gevoelens dat ik van die periode genoot, maar eerlijk, die wandeling in het Land van Herve (tussen Luik en Verviers, voor de geïnteresseerden), deed serieus deugd. Vanaf nu neem ik me echt voor om vaker mijn wandelschoenen aan te trekken: je beweegt, je kan bijpraten (dank aan de mama voor het gezelschap) en ontdekt tegelijk een nieuwe regio. Triple win!

Uiteraard is het leven van Julie niet compleet zonder een dineetje alhier of aldaar. Ziehier de oogst van januari en februari:

ATOMIUM RESTAURANT

Eentje waar ik al lang benieuwd naar was, maar niet goed wist of het de moeite zou zijn. Omdat er slechts één manier is om dat uit te zoeken, trokken we midden januari richting Atomium. Voor het eten moet je er absoluut niet gaan (want extreem prijzige traiteurtoestanden), voor het decor en de sfeer is het wel een keertje fijn. Maar als je ook maar ietwat gevoelig bent voor een correcte prijs-kwaliteitverhouding: vooral niet doen.

LE PESAGE

Dit was eentje op kosten van het werk, dus een gekregen paard kijk je niet in de mond. Toepasselijke woordspeling trouwens, omdat Le Pesage gelegen is in de Hippodroom van Bosvoorde. Paardenrennen worden er al lang niet meer gehouden (golf en trendy apero's is 't hier nu), maar Le Pesage is de plek waar de paarden vroeger gewogen werden voor de wedstrijd. Een mooie knipoog naar een glorieus verleden dus, in een decor dat het midden houdt tussen industrieel en bohemien. Geen extreme hoogvliegers op de bordjes, maar met een garnaalkroket maak je me altijd blij.

L'AIR DU TEMPS

Zonder twijfel dé belevenis in deze reeks, want af en toe moet je eens decadent doen en in een sterrenrestaurant gaan eten. Gewoon, omdat het kan. L'Air du temps, geesteskind van chef-kok San Degeimbre, biedt je een avondvullend programma met in de hoofdrol zelfgeteelde groeten, originele smaakbommen en een extreem stijlvol decor. Een unieke ervaring, die je vooral zelf moet beleven.

En laat dan nu die lente maar komen! ;-)