Getest // De tolino e-reader

Ja, ik vervoer de tolino in een roze washandje, want dat past perfect. En nu gij!

Ik hou van boeken. Hun geur, hun kleur, hun vermogen om je zomaar in een andere wereld te katapulteren: allemaal eigenschappen die ik zeer hard apprecieer bij het betere literaire werk. Maar elke dag een vuistdikke turf in je handtas proppen (geplette boterhammen, jeej) en je haasten om voor sluitingstijd je boete te betalen in de bib, dat vind ik minder.

"Zou een e-reader niets voor jou zijn?" was de logische vraag die mijn richting uitkwam.
"Awel ja, misschien wel. Laat ons dat eens testen!"

En zo geschiedde. Ik kreeg een tolino (het model van de Standaard Boekhandel) te leen, waar ik intussen al een aantal maanden mee aan de slag ben. Hoog tijd voor een review dus.

Toen ik van start ging met het e-readen hield ik alvast een kleine rondvraag op Instagram, wegens zeer benieuwd naar jullie ervaringen:


Daaruit leerde ik dat de e-reader al heel wat zieltjes gewonnen had en dat er nog een aantal mensen zoals ik twijfelend aan de zijlijn stonden. Maar complete haters, die mij adviseerden om de tolino stante pede uit het treinraam te keilen, hoorde ik niet. Of 't moet zijn dat ze liever in stilte haten, wat ik helemaal begrijp. In elk geval, ik vond het een goed startpunt.

Hoe verging het lezen op scherm me dan? Best oké eigenlijk, je raakt er erg snel aan gewend. Omdat je de lettergrootte en het contrast kan instellen en omdat zo'n e-reader amper iets weegt, is het allemaal beduidend comfortabeler dan een dik boek. Ook het feit dat je 'm maar heel sporadisch moet opladen vind ik een onmiskenbaar voordeel.

Maar - nu komt het - toch mis ik bij een e-reader een aantal zaken die je bij een 'echt boek' wel hebt. Overzicht bijvoorbeeld. Oké, er is een tellertje dat aangeeft hoeveel bladzijden je al ver bent, maar ik vind dat veel abstracter dan de dikte van het pak pagina's in mijn linker- versus rechterhand. Ook even terugbladeren om een passage te herlezen vind ik in een papieren boek een stuk makkelijker dan met een e-reader.

Zelfs de geur van een papieren boek, ook al is die vaak onfris en bibliothekerig, mis ik bij een e-reader. Allicht een argument dat niet bij iedereen even zwaar doorweegt, maar ik ben dus het type mens dat zonder gêne tijdschriften besnuffelt (de geur van verse inkt, wat een zegen). Soit, ik besef dat dit punt van kritiek ook heel erg aan mezelf kan liggen.

Tot slot is er ook nog dat summum van nostalgie, maar tegelijk ook van gebruiksonvriendelijkheid: naar de bib gaan. Ik hou ervan om tussen de rekken te dwalen en me te laten verleiden door de kaft die het hardst schreeuwt (meestal die met de felste kleuren, ik ben ook maar een mens). Niet dat naar de bib gaan verder een enorm voordeel is: je moet maar hopen dat het boek van je keuze beschikbaar is, dat je je ontleende boeken tijdig terugbrengt en dat je überhaupt tijdens de openingsuren tot daar geraakt. En in volle vakantieperiode, zoals nu, wordt de keuzestress al helemaal groot, want een handvol boeken drijft het gewicht van je koffer meteen de hoogte in.

Dat alles pleit natuurlijk voor een e-reader. En terecht, want het is een verdomd handig ding. Maar toch ben ik nog niet helemaal om. Laat ik vanaf nu dus maar van twee walletjes eten en een e-reader gebruiken bij verplaatsingen en op vakantie. Maar met een dikke turf onderuitzakken in de zetel of in de tuin: daar kan zelfs de beste e-reader nooit aan tippen.

Wat vinden jullie? Helemaal gewonnen voor het e-readen of keiharde fan van het papieren werk? Laat maar weten in de comments!

0 Comments