© Charlie Magazine |
Spijkers met koppen in dit Charlie-artikel van Elise Hermans. Reizen is fantastisch leuk, maar tijd en budget zorgen vaak voor de nodige beperkingen. "Dus roep je toch gewoon een micro-variant in het leven?" dixit avonturier Alastair Humphreys. Schitterend plan, doen we!
Heel eerlijk: ik zou maar wat graag de wereld rondtrekken en de kleinste uithoeken verkennen, of een tijd in het buitenland wonen (heb ik trouwens ooit gedaan toen ik op Erasmus was, schitterende tijd). Maar tussen droom en daad nestelen zich doorgaans heel wat praktische bezwaren, waardoor reisblogs lezen zowat mijn meest realistische uitwerking is van die wilde ideeën. Mocht mijn baas me ooit zeggen dat ik een jaar lang betaald vakantie mag nemen, zou ik geen seconde twijfelen om erop uit te trekken (tenzij het een verbloemde manier is om te melden dat ik ontslagen ben, dan liever niet natuurlijk). Maar met slechts een twintigtal dagen verlof en een budget dat grotendeels gespendeerd wordt aan huisvesting, voeding en mobiliteit, is wereldreizen voor de doorsnee mens helaas geen sinecure.
Oké, werkloosheid op zich klinkt misschien nog niet zo slecht als uitgangspunt voor het betere reiswerk. Maar toch. Zelf ben ik ooit ook een aantal maanden werkloos geweest, maar mijn voornaamste bekommernissen waren op dat moment hoofdzakelijk het oplappen van mijn gedeukte ego, de gaten op mijn cv vullen en me door een reeks existentiële vragen ("Maar wat wil ik nu écht in mijn leven?") worstelen. Mogelijk lopen die zaken vlotter vanop een Vietnamees rijstveld, kan ik me best inbeelden, maar de RVA en VDAB er vanop dergelijke locaties van overtuigen dat je beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt is meteen een pak minder geloofwaardig, laat staan eerlijk.
Dus: enter de micro-avonturen! Het hele idee van Alastair Humphreys bestaat eruit dat je door af en toe een kleine uitstap dicht bij huis te maken nog altijd de essentie van een "avontuur" kan beleven. Oké, je gaat me niet horen beweren dat het hellend vlak van Ronquières spectaculairder is dan de Himalaya, maar qua bereikbaarheid wint het wel met grote voorsprong. Wat het meteen wat makkelijker inpasbaar maakt in de alledaagse planning.
Als je er even over nadenkt kom je al snel uit op heel wat potentiële micro-avonturen: vrijwel alles wat je gewone routine doorbreekt en je een tijdelijke dosis escapisme oplevert komt in aanmerking. En verdorie, eigenlijk valt er verrassend veel uit mijn recente activiteitenlijstje te klasseren als "micro-avontuur": een wandeling door het voor mij behoorlijk onbekende Mechelen, degustatie van een biermenu in Sint-Truiden, een tochtje door Waals-Brabant op mijn skeelers, bewondering van de plaatselijke ruïnes in Tienen: ik blijk een ware micro-avonturier, hoera!
Al hangt het er natuurlijk allemaal van af hoe ruim je het concept definieert. Voor mij valt het bijvoorbeeld mooi samen met wat ik in mijn rubriek Belgique, c'est chique beleef. Meteen ook de reden waarom ik zo veel plezier beleef aan dat type blogpost.
Trouwens, alsof ze mijn gedachten konden lezen lanceerden ze bij de MIVB onlangs een schitterende campagne, helemaal volgens de filosofie van de micro-avonturen. "Op zwier naar Kyoto, Bali of Quebec? Een simpel metro-, tram- of busticketje volstaat!" Geweldig vind ik dat. Een tijdje terug mocht ik trouwens zelf een mooie tramrit afleggen met de sympathieke mensen van de MIVB. Naar 't schijnt hebben ze dat zelfs gefilmd. Maar daarover later meer.
Perceptie jongens, dat is waar het allemaal om draait. Nu nog juist technieken vinden om die micro-avonturen ook nog binnen te smokkelen op mijn werkplek, en ik ben er helemaal. Tafeldansen in de vergaderzaal, karaoke zingen in de keuken of toch maar bureaustoelhelikopteren? Aan dat gedeelte is duidelijk nog werk, maar ik voel dat het helemaal goed komt!
0 Comments