Getest // Fitbit, de activity tracker die meet hoe ik stap, slaap en sport


Ik heb lang getwijfeld, maar ging begin februari dan toch overstag: ik schafte me een Fitbit aan. Lang wist ik niet waarom ik dat in godsnaam zou doen: zo'n typische middenmoter als ik, die noch hypersportief is, noch dringend iets aan haar gewicht en levensstijl moet veranderen, waarom zou die in godsnaam als een gek stappen beginnen tellen? Weinig concrete redenen inderdaad, maar de cijfernerd in mij wilde graag haar dagelijkse bezigheden kunnen kwantificeren en indien nodig subtiel bijsturen. Meten is weten, n'est-ce pas?

Ik koos voor een Fitbit Charge 2, die niet alleen je stappen telt, maar ook je hartslag meet en slaappatroon bijhoudt. Als je wil kan je 'm ook gebruiken om je eetgewoontes en gewichtsevolutie bij te houden of om andere mensen uit te dagen voor een challenge, maar dat is niet meteen mijn doel. Stappen, slapen en hartslag: dat is wat ik wilde weten.

Na ruim twee maanden Fitbitgebruik maak ik de balans op, en die is zonder twijfel positief: zowel het toestel zelf als de bijhorende app zijn heel intuïtief en vlot in gebruik, de batterij gaat voldoende lang mee (een vijftal dagen) en de armband zit niet té hard in de weg. Enkel wanneer ik een trui met smalle mouwen aantrek blijft ie soms haken, maar verder heb ik er weinig last van. Zelfs niet bij het slapen, maar dat is omdat ik meestal als een blok in slaap val. Daarover verder meer.

Je gegevens worden een aantal dagen op je toestel zelf bewaard, maar als je ten volle inzicht wil krijgen in je doen en laten is het aangewezen om regelmatig te synchen met je smartphone. Via bluetooth en internet (je hebt beide nodig) laad je de gegevens in de bijhorende app, en als je wil kan je ook via je pc een blik werpen op een heel overzichtelijk dashboard. Wie helemaal loos wil gaan kan z'n ruwe data exporteren ook naar een Excel, maar die optie heb ik zelf nog niet getest.

Allemaal tof, die techniciteiten, maar wat heb ik intussen al geleerd dankzij mijn Fitbit? Geen wereldschokkende dingen, maar dat was ook niet de bedoeling.

1. STAPPEN


Met mijn dagelijkse stappenaantal zit het wel snor. Mijn daggemiddelde bevindt zich sinds het begin van de metingen tussen de 9.000 en 10.000 stappen, lekker dicht bij de aanbevolen hoeveelheid dus. Enkel wanneer ik een lang weekend heb of met de auto ga werken, zoals de eerste twee weken van april (paasvakantie, jeuj!), ligt dat aantal duidelijk een pak lager.

Grootverbruiker van dat mooie stappenaantal is zonder twijfel het openbaar vervoer. Mijn dagelijkse wandeling van en naar het station, wat metrohoppen, nog een paar trappen op en af, en voilà, ik zit met gemak een paar duizend stappen verder. Als ik 's avonds na het werk nog iets ga eten en ook nog even door het centrum van Leuven of Brussel wandel, haal ik meestal probleemloos de kaap van de 10.000. Dat de rijkelijke spijzen waaraan ik me tijdens zo'n avond tegoed doe tegelijk ook de calorie-inname vlotjes laten pieken, negeer ik gemakshalve even. Ik heb dan toch gewandeld, nah ;-)

2. SLAAP



Veel stappen zetten, allemaal goed en wel, maar met mijn slaaphoeveelheid is het duidelijk veel poverder gesteld. In die mate zelfs dat mijn stappen en slaap communicerende vaten zijn: als ik minder stap heb ik ofwel vrijaf of ben ik met de auto gaan werken. Twee zaken die onmiskenbaar een positieve invloed uitoefenen op mijn aantal uren slaap, want dat treinreizen gaat helaas snel in je kleren hangen.

In het weekend probeer ik wat schade in te halen door slaapmarathons te houden, maar echt ideaal is dat natuurlijk ook niet. Zeker omdat een weekend al zo kort is. Dus: wie de magische knop voor meer uren in één dag ter beschikking heeft, mag me dat altijd laten weten. Bruikleen van een helikopter om me sneller naar mijn werk te verplaatsen is uiteraard ook goed.


Gelukkig blijk ik best een goede slaper: van zodra ik er klaar voor ben, glijd ik zonder problemen naar dromenland, waar ik meestal heel de nacht vrolijk verblijf. Om 6u30 gaat dan de wekker en begint het gevecht met de snoozeknop, zoals je overduidelijk kan zien. Een job in mijn straat of eentje waar je pas om 11u moet beginnen: dát zou nog eens wat zijn.

3. HARTSLAG


Nu ik dankzij mijn Fitbit eindelijk mijn hartslag meet tijdens het lopen, zie ik ook hier bevestigd wat ik al langer wist: mijn hartslag gaat erg snel omhoog en blijft zonder verandering in de hoge regionen, of ik nu 2, 5 of 10 kilometer loop. Sleutels tot succes zijn hier allicht het aanhouden van een traag tempo (doe ik al: een wandelaar inhalen is een ware overwinning) en meer dan 1 of 2 keer per week trainen.

Vermits het al wat magertjes gesteld is met de duurtijd van mijn avond en nachtrust blijf ik dit een zware dobber vinden. Bovendien is lopen ook onvoldoende prioriteit voor mij om veel vooruitgang te boeken, daar moet ik gewoon eerlijk in zijn. Maar omdat een beetje bewegen nog altijd pakken beter is dan helemaal niets, trek ik mij hier verder niet te veel van aan en hobbel ik rustig verder door de Tiense straten.

CONCLUSIE

Heeft de Fitbit mijn leven nu drastisch veranderd? Neen, maar dat was ook niet het opzet. Ik kon op voorhand namelijk wel raden dat ik me als een slaapwandelende zombie met een iets te fel kloppend hart door de dagen beweeg. Wat het ding wél doet is me motiveren om net dat tikkeltje meer te bewegen: ik ga iets vaker te voet, parkeer mijn wagen al eens wat verder en trek er soms 's avonds nog op uit voor een korte wandeling. En ja, ik heb ook al een keer toertjes rond de tafel afgelegd om de kaap van de 10.000 te kunnen ronden, ik beken. Heel diep vanbinnen zit er dus een kleine strever in mij, maar geen nood, een comfortabele zetel met tv-dekentje wint altijd. Daar kunnen geen duizend Fitbits tegenop ;-)

0 Comments