Ik was van plan om 2017 tot het Jaar van de Ovenhapjes uit te roepen, naar analogie met 2016 dat ik na een heerlijk absurde discussie met mijn neven en nichten op nieuwjaarsdag bombardeerde tot Jaar van de Lychee. De reden hoef je niet ver te zoeken, vermits ik me samen met mijn feestgezelschap op 31 december een indigestie at in een overvloed aan ovenhapjes, terwijl de uit 4 rijkelijke gangen bestaande rijsttafel van de meeneemchinees nog ongeopend in de verpakking zat. Je kan wel raden dat ik er niet mee inzat om op 1 januari gewoon wat sandwichkes te eten.
 |
| De boosdoeners ;-) |
Maar... de plannen zijn gewijzigd. En wel hierom:
We schrijven midden december. Ik ben net terug van een weekje vakantie en probeer weer bij te benen met het strakke werkritme waarin het bedrijf in december voortraast, om al snel vast te stellen dat ik het overzicht compleet aan het verliezen ben. Ik beweeg me op een mechanische manier door de dagen met een flinke portie mist in mijn hoofd, besef niet dat ik een pak beschimmelde kaas in mijn winkelmandje gooi, weet niet meer waar ik mijn auto parkeerde bij de supermarkt en zit 's avonds glazig voor me uit te staren in een gekke combinatie van gejaagdheid en futloosheid.
Geen plotse gebeurtenis natuurlijk, want ik zag die bui eigenlijk al langer hangen. Maar die ene week vakantie deed zo veel deugd dat ze me pijnlijk duidelijk maakte dat ik precies wel heel ver heen was geraakt de laatste maanden. En hoe zwaar het lood in mijn schoenen geworden was om terug te gaan werken. Resultaat: na twee chaotische dagen waarin ik naar mijn scherm zat te staren en paniekerig lijstjes probeerde te maken, werd ik voor een dikke week op doktersbevel naar mijn zetel verbannen. En had ik eerlijk gezegd heel veel zin om permanent te verdwijnen in een hol onder de grond. Bizar hoe je je plots in een gemedicaliseerd discours bevindt trouwens, en gesprekken moet voeren over je gezondheid. Ik was gewoon een beetje moe, meer toch niet?
Soit, het heeft me wel flink aan het denken gezet. Want dat was ik wel verplicht tegenover mezelf en mijn werkgever, vond ik. Eindelijk kreeg ik een beetje tijd om door die weke massa in mijn hoofd te ploegen en de dingen die al langer sluimerden ook effectief te benoemen. En ook al is een eenduidig antwoord niet altijd gemakkelijk te vinden, toch kon ik al snel aanstippen dat een luidruchtige kantoortuin, strakke decemberdeadlines en druk op mijn schouders over het invullen van mijn functie voor overmatig geknetter in mijn hersenpan zorgden.
Dat maakt dat ik 2017 vol vragen ben ingegaan, maar tegelijk ook vastbesloten ben om verder te zoeken naar een werkbare oplossing. Intussen besef ik meer dan ooit dat ik geregeld tijd op mijn eentje nodig heb om de prikkels die op me afkomen uit mijn systeem te krijgen en compensatie te zoeken voor de lawaaierige kantooromgeving die me vaak leegzuigt. Die momenten waarop ik niet moet onderhandelen met anderen en waarop de prikkels tot een minimum beperkt zijn, zorgen voor bandbreedte in mijn hoofd, besef ik. Niet dat ik vanaf nu pleit voor een kluizenaarsbestaan op een onbewoonde berg zonder ook maar één levend wezen in mijn buurt, maar ik neem me toch voor om bewust ruimte te maken voor kalme momenten die mij niet binnen de kortste keren leegzuigen. Boekskes lezen in de zetel, koffies drinken en een paar kilometer lopen vind ik alvast geweldig zen-momenten. Bonuspunten voor diegene die erin slaagt mij een wellnesscentrum binnen te slepen, trouwens :-)
Daarom roep ik 2017 uit tot Jaar van de Balans. Als de zaken niet lopen zoals je wil, moet je dat gewoon kunnen zeggen zonder al te veel schaamte. Wat natuurlijk lang geen evidentie is. Maar als we allemaal een beetje vriendelijk zijn voor elkaar en voor onszelf, dan komen we ongetwijfeld al een heel eind ver. En als daar af en toe een ovenhapje bij kan, dan ben ik helemaal tevreden.
0 Comments