Internationalisering is in, internationalisering is belangrijk. Je kan geen vergadering buitenstappen of het woord is minstens drie keer gevallen. Niet geheel ten onrechte vind ik, want te lang onder dezelfde kerktoren blijven zitten is meestal maar wat saai. Hersentjes en zintuigen hebben prikkeling en zuurstof nodig, en al.
Niet goed wetend wat de impact van internationalisering precies zou zijn dook ik een aantal jaar geleden zelf in zo'n verhaal. Een aantal jaar, wat zeg ik, het blijken er de volle negen te zijn, auw. Intussen stuur ik zelf onwetende kinders richting buitenland (en benijd ik ze jaar na jaar om alles wat ze mogen gaan beleven), maar toen was ik gewoon een van hen. Het was midden jaren 2000, de periode dat Erasmus ingeburgerd raakte en Ryanair met goedkope tickets naar uw kop smeet. Ge moest wel zot zijn om niet te vertrekken.
En dus zette ik koers richting Glasgow, Schotland. Een lichte voorliefde voor doedelzakgeschal droeg enigszins bij tot die keuze, maar ik was vooral heel erg benieuwd naar wat zich aan de overkant van het Kanaal en in de Highlands zou afspelen. Mist en whisky, veel meer wist ik eigenlijk niet.
Toen ik tijdens een van de eerste dagen daarginds dit tafereeltje mocht gadeslaan, wist ik dat ik goed zat. Wat een geniaal land.
Verder herinner ik me die periode vooral als eentje vol administratieve rompslomp en vooral niet goed weten hoe aan de zaken te beginnen. Dat ik mij daar toen helemaal niets van aantrok vind ik bij nader inzien schitterend. Ja beste ouders, jullie ongerustheid toen ik vertrok zonder onderdak in het vooruitzicht was eigenlijk heel terecht. Maar hee, alles is toch altijd goedgekomen? Allicht zat mijn kinderlijke naïviteit er voor iets tussen. Jammer dat die wat verdwenen is eigenlijk. Kijk, Julie toen ze een mooie 20 jaar oud was. Geen haar veranderd, toch?
En ja, ik heb dus in Schotland leren koken. Welke invloed dat op mijn verdere gezondheid heeft zal ik later wel eens onderzoeken, maar sinds dan slaag ik erin mezelf dagelijks te voeden, en dat lijkt me ruim voldoende. Ik vind haggis trouwens echt lekker. En fish 'n chips. Oei, toch blijvende letsels in mijn culinaire ontwikkeling?
Wanneer ik in mijn foto-archief uit dat semester blader stel ik vast dat ik toen in mijn periode van close-ups en flou artistique zat. Ahum. 't Is te zeggen, zeer veel wazige caféfoto's vol juichende mensen, helaas heel wat minder panoramische pareltjes. Op een paar uitzonderingen na: die hierboven is op een zonnige winterdag in Sint-Andrews genomen, als ik het me goed herinner. Jawel, ook in Schotland krijgen ze soms zon te zien.
Boeiende tijden, dat zeker. Veel gezien, veel beleefd en veel onthouden. Maar deze twee mysteries heb ik nooit kunnen ontrafelen:
Wat dat monster nu precies in dat meer doet kan me eigenlijk niet zoveel deren, maar mysterie 2, de vraag wat er onder een Schotse kilt zit, des te meer. Ik denk dat een nieuw uitstapje up north zich opdringt, als jubileumeditie of zo. Want prangende vragen, die mag je nooit onbeantwoord laten. Wie gaat mee?
0 Comments