Where the magic happens

Op avonden dat ik alleen thuis ben durf ik mij al wel eens nestelen met het obligate tv-dekentje en - godbetert - een kamillethee (het kan niet alle dagen trappist zijn, nietwaar). En wat doe je op zo'n avonden? Kijken naar series waar mannen een beetje misselijk van worden, tiens!

Mijn guilty pleasure van het moment is Girls, de serie van Lena Dunham over... wel ja, meisjes dus. In New York. Alwaar ze een leven proberen opbouwen. En dat is niet altijd gemakkelijk. En zo.

Klinkt niet bijster speciaal, ik weet het, maar bij momenten is Girls wel geestig. Heerlijk zelfrelativerend ook. En dat er dan soms wat te veel drama bij komt kijken, dat moet je dan maar aanvaarden. Of ondertussen de kamillethee nog eens gaan bijvullen, of het tv-dekentje wat beter in de zetel draperen.

Maar in de aflevering die ik laatst zag (het was zelfs zonder kamillethee, hoera), zat wel een zéér wijze les.

© Girls - Seizoen 2 - Aflevering 3

Af en toe die veilige comfort zone eens verlaten, ogen wijd open en... bam, tal van belevenissen vallen u zomaar te beurt! Misschien is de werkelijkheid iets minder karikaturaal, maar het is wel waar, door dingen op automatische piloot met de kop naar beneden te doen beleef je doorgaans geen grootse avonturen. Maar waarom is die comfort zone dan zo gemakkelijk, gezellig en euh... comfortabel? Dju toch, niet gemakkelijk!

Maar laat ik deze les maar flink in mijn achterhoofd houden, ze komt me ongetwijfeld nog geregeld van pas. Of ik nu écht ga proberen wat ze in Girls zelf suggereren, dat is dan weer wat anders.

Kijk zelf maar, hier de volledige scène:


0 Comments