Jubelt ende juicht, de feestdagen zijn weldra daar! Voor velen een moment van grenzeloze vreugde en hartverwarmende momenten, voor mij vooral het toppunt van geforceerde gezelligheid en lelijke versiering (ja, ik pleit voor een verbod op hangende Kerstmannen aan de voorgevel). Er zijn toch 360 andere dagen op een jaar om gezellig te doen? Kerstmis in shiften vieren, dat zou nog wat zijn. Ik ben alvast kandidaat voor de mei- of juniploeg.
Maar voor kerst in shiften een feit is moeten we het dus met de maand december doen om onze cadeautjes te vinden. Hét moment waarop de eeuwige ‘wat nu weer te kopen?’-vraag opduikt, en ik besef dat ikzelf ook niet altijd een makkelijk sujet ben op dat vlak. Hoewel, zo moeilijk kan het toch niet zijn om iets voor mij te vinden? Als je een beetje nadenkt weet je dat alles wat ook maar iets met eten of drinken te maken heeft al een goede kans op succes heeft, evenals praktische dagelijkse dingen. Cadeaubonnen of producten van supermarkten, spoorwegmaatschappijen, benzinestations, carwashes, wellnesscentra, koffiehuizen,… allemaal goed! Originaliteit is rekbaar begrip, en bovendien erg overschat.
Of cadeaus aan mijn adres schenken echt zo’n een moeilijke taak is durf ik dus betwijfelen. Wel een absolute waarheid is dan weer het gegeven dat ik winkelstraten haat. Zeker op zaterdagen. En al zeker in december. Niet dat ik het niet aankan om naar een mooi versierde etalage te kijken of dat ik nooit een mooi product wil uitzoeken, maar het is de veelheid aan zwalpende mensen die mij op stang jaagt. Mijn personal bubble is duidelijk te groot voor de gemiddelde winkelstraat, en een eerste stap in het omgaan met die kwaal is aanvaarden dat die bestaat en het mijden van situaties waarin je de nadelen ervan ondervindt.
Gezien mijn personal bubble op een doorsnee werkdag een kleine 10 vierkante meter bedraagt en overwegend gekenmerkt wordt door stilte, vind ik niet alleen winkelstraten lastig, maar bijvoorbeeld ook volle treinen. Om een of andere reden vinden andere mensen het leuk om naast mij te komen zitten en hun banenschil in het volle vuilbakje naast mijn knie te proppen. Kinderen komen ook graag tegen mij aanleunen, terwijl ik bij mijn weten niet het minste signaal geef dat die gedachte wederzijds is. Of fondsenwervers in – jawel – winkelstraten, die menen allemaal op mijn voorhoofd de leuze ‘geeft geld’ te lezen. Het moet mijn girl next door-look zijn die mij parten speelt, of de beroepsmisvorming na vier jaar promowerk bij Radio 2. Of, nog waarschijnlijker, een combinatie van beide.
Om al bovenstaande redenen breek ik een lans voor de webshop. Je kan rustig kiezen in je zetel, je moet niet tussen andere mensen laveren en je product wordt aan huis geleverd. En last but not least, je hebt er de functie ‘anderen kochten ook…’. Een zeer voorspelbare commerciële techniek, maar wel verdomd handig. Naar ’t schijnt lopen er momenteel experimenten om op basis van iemands hersenactiviteit te bepalen welk product hij of zij eigenlijk het liefst wil. Misschien een beetje creepy, maar denk eens aan de voordelen. Effe een hersenscan laten nemen bij het aanschouwen van een reeks sacochen, scan op Facebook posten en hop, nooit nog foute cadeaus krijgen! Feestdagen, geweldig toch?
0 Comments