Ski in Zürs: storm, sneeuw en een vleugje decadentie ;-)

Dat ik skiën een geweldige winterkuur vind, heb je me al eerder horen verkondigen. Ook dit jaar bleef ik trouw aan mijn credo: voor de verandering eens niet in Frankrijk of Italië maar in Oostenrijk, omdat verandering van spijs doet eten (cruciaal element op vakantie ;-)) en omdat we zin hadden in een stevige portie gemütlichkheit. Missie zonder twijfel geslaagd!

Oord van vertier was het skigebied Zürs, dat deel uitmaakt van het grotere Ski Arlberg, helemaal in het westen van Oostenrijk. Op voorhand had ik er niet zo bij nagedacht, maar deze regio is beduidend minder ver dan de Franse en Italiaanse skigebieden, want net over de grens met Duitsland. Ideaal dus voor gehaaste mensen en shortskiërs, hoewel wij in geen van beide categorieën vielen. Maar 't is maar dat je het weet :-)

Waar ik evenmin op voorhand bij had stilgestaan, was de aard van het skigebied. Zürs en vooral zusterstad Lech blijken behoorlijk mondain (de Nederlandse koninklijke familie komt er bijvoorbeeld elk jaar wintersporten), wat je duidelijk merkt op en naast de piste. Alles is zeer klassevol en servicegericht, met champagnebars en panoramische toiletten alsof het de normaalste zaak ter wereld is. Dat je dat stevig voelt in de portemonnee negeer je best even, want het is tenslotte vakantie :-)

Los van de champagne en algemene decadentie vormen Zürs en Lech een zeer mooi en gevarieerd skigebied, dat jammer genoeg niet altijd supergoed verbonden is. De voorbije jaren zijn er duidelijk aan aantal hypermoderne liften bijgekomen, maar in de verste uithoeken overvalt je toch eerder een vintage gevoel als het op materiaal aankomt. Persoonlijk vind ik dat geen gigantisch struikelblok, maar als je het erg belangrijk vindt om in een mum van tijd een heel gebied te doorkruisen, hou je hier best wel rekening mee.

Nu, na dag 1 sloeg het weer nogal drastisch om (met dank aan storm Ciara die in de Alpen de naam Sabine meekreeg), waardoor het nogal meeviel met onze drang om de verste uithoeken van het skigebied te verkennen. Enigszins noodgedwongen hebben we ons gewend tot het alternatieve aanbod aan activiteiten, en eerlijk, dat was bij momenten ferm plezant!

Naast sneeuwbalgevechten, bezoek aan wijnkelders en cava-degustatie op het balkon, werd er ook van après-ski gedaan zonder geskied te hebben in de zeer beruchte MooserWirt in Sankt Anton. Een... euh... nogal aparte beleving waar je fan van moet zijn, maar kom, we zijn weer een ervaring rijker.

Op sommige dagen hebben ons trouwens niet laten tegenhouden door wat verse sneeuw, want als ware atleet klief je daar natuurlijk zonder problemen door (ahum). Zolang de mist niet te dicht is en je ietwat ziet waarheen de piste gaat, komt je echt al een heel eind. Wat in het gebied met de ronkende naam Sonnenkopf aardig wat sfeervolle beelden opleverde. Je moet wel eerst twee skibussen nemen en even door het riviertje waden om er te geraken, maar 't is een aanrader!

Wist je trouwens dat sneeuw het ideale decor is voor fotoshoots? En dat de nieuwste iPhones een geweldige portretfunctie hebben? Ziehier het resultaat:

Op een half zonnige dag hebben trouwens ook even de doorsteek naar het naburige Warth gemaakt. Heel tof, al moesten we wel wat oppassen voor sneeuwophopingen :-P

En soms, op de dagen dat het weer écht niet meezat, was er natuurlijk nog altijd de degustatie van streekproducten...

... en de onvolprezen rodelbaan in Oberlech! Ziet er simpel uit, maar schijn bedriegt. Gelukkig lag er extra veel sneeuw om me op te vangen in de bochten ;-)

Het was voor een keer dus een atypisch weekje wintersport, met minder ski en meer randactiviteiten dan gewoonlijk. Misschien komt er volgend jaar wel een herkansing, maar voor nu teer ik nog even op de mountain vibes, want een weekje in de bergen doet altijd deugd, weer of geen weer. Hoewel: laat nu die zon potverdekke maar komen! ;-)