Soms moet je eens zot doen. En lichtjes decadent. Door op den bots te beslissen om een weekend naar Londen te gaan, bijvoorbeeld.
Op vakantie waren we deze zomer nog niet geweest (behalve in eigen land dan), en toen de drang om met een trolley naar het buitenland te rollen té groot werd, boekten we een Eurostarticket richting Londen. En terug ook, toch wel.
Kort en krachtig, dat zou het zijn. Van vrijdagavond (recht van 't werk de trein op, zoals de echte kosmopolieten) tot zondag. Om optimaal te kunnen zwelgen in rust en comfort, boekten we een plekje in Standard Premier. Voor de koude quiche moet je het niet doen, maar die extra brede zetel en kalme medepassagiers zijn de prijs dan weer waard. En ach, dat wit wijntje smaakte ook wel.
Kleine keerzijde aan een vertrek op vrijdagavond na een drukke werkweek: de weekendklop die zich manifesteert. Veel bakens werden er die avond dus niet meer verzet, op deze pittige IPA in een lokale pub (The Hoop & Grapes) na. Het perfecte slaapmutsje.
Wakker worden deden we in Shoreditch, met dit uitzicht (beste Ibis, ge moogt wel uw ruiten eens vaker kuisen). Een boeiende wijk vind ik dat, daar op de grens tussen de City en de oude industriële straten. Je struikelt afwisselend over mannen in maatpak en hipsters met baarden, waardoor het woord 'eclectisch' meermaals in me opkwam. En zie die zon eens schijnen zeg!
Zaterdagochtend: tijd voor cultuur. De reden voor ons bezoek aan Londen waren de goede reviews die ik had gelezen over Pink Floyd: Their Mortal Remains, een knappe expo in het Victoria and Albert Museum. Als Pink Floyd je geen bal zegt kan je daar natuurlijk niet veel gaan doen, maar voor een sympathisant doch niet doorwinterde fan als ik was het een heel fijne activiteit. Alsof je live door een muziekdocumentaire wandelt en ondertussen nog wat stukken optreden vanop de eerste rij meepikt. Maar dan zonder het platgetrapte gras en het verschraalde bier.
Zeker een aanrader dus, die expo (loopt nog tot 15 oktober). Al wie levensgrote muren optrekt en varkens vrolijk laat rondvliegen kan immers op mijn grenzeloze sympathie rekenen. Ja, ik kan me met groot gemak verplaatsen in de absurde wereld van Pink Floyd, zonder dat daar al te veel geestverruimende middelen aan te pas komen.
Maagverruimende middelen daarentegen, die kan ik altijd smaken. Zeker wanneer het tegen de middag aanloopt en het roereitje van 's ochtends stilaan verteerd raakt. Op zo'n momenten is een hipsterkeet met sapjes en sandwiches (My Place Soho) een zeer dankbaar geschenk.
Kijk maar, ik kreeg mijn veel te dure citroenwater zelfs in zo'n bokaal geserveerd!
Van de namiddag heb ik bij nader inzien geen foto's, omdat we die al speelgoedshoppend (vers neefje geboren, hoera!) en middagduttend hebben doorgebracht. Vakantie is vakantie, ook al duurt ze maar twee dagen. En aan de wallen onder mijn ogen te zien had ik wel een klein dutje verdiend, vond ik.
Vooral omdat ik uitgerust wilde zijn om 's avonds de Hoi Polloi te betreden. Dit restaurant maakt deel uit van het Ace Hotel, maar omdat het over een aparte ingang beschikt merk je daar vrij weinig van. In tegenstelling tot de meeste hotelrestaurants ontwikkelde Hoi Polloi een eigen stijl, die nog het best te omschrijven valt als strakke vintage met zeer veel toetsen van hout.
De gerechten zelf waren zeer smaakvol, maar toch iets minder spectaculair dan ik verwacht had. En die hibiscuscocktail van 11 pond... een streling voor het oog, dat zeker. Maar toch vooral een geluk dat de Britse munt dezer dagen vrij laag staat :-)
Op de terugweg ook nog deze leuke microbrouwerij ontdekt (The Long Arm Pub & Brewery), met een hele schare bieren die volop rock 'n roll uitademen in de aanbieding.
Alleen al voor de naam en het etiket koos ik deze amberkleurige Birdie Flipper, die gelukkig nog lekker was ook. Iedereen blij!
Zondag kuierden we nog wat rond en dronken we koffies en smoothies alhier en aldaar, om ons daarna opnieuw op de Eurostarquiche te storten. Terwijl het Brits/Frans/Belgische landschap zachtjes voorbij gleed, dommelde ik gelukzalig in om even later terug aan onze voordeur te staan, helemaal klaar voor een nieuwe werkweek.
Geweldig medicijn, zo'n weekend, echt.
0 Comments