De Tiense Kweikersdag: een verfrissend feestje voor nieuwkomers als ik

In Tienen houden ze van feesten, zeker op 10/10 (tien/tien, hebt ge 'm?). Want dat is sinds dit jaar de Kweikersdag, de officiële feestdag van de Tienenaren. Hoera!

Enigszins vreemd, zo'n stadsfeestdag. Zeker voor een nieuwe Tienenaar als ik, die niet zeker is of je wel mag meevieren als je geen echte bent. Ik heb geen roots in Tienen, ik ben het Tiense dialect niet machtig (houden zo, neem ik aan? ;-) ) en ik vergis mij soms nog eens van straatje. Maar toch wilde ik hier graag bij zijn, omdat ik het zo'n mooi initiatief vind.

Terwijl ik voor de zekerheid toch snel nog wat Tiense woorden instudeerde (braai, beufstaaik, pistolaai,... alles met aai sorteert enig effect, heb ik de indruk), ging ik recht op doel af: naar de Sint-Germanuskerk!

Alwaar ik een veelheid aan blauw-witte ballonnen en vooral bakken gezelligheid aantrof. Vond ik prima, zo op een kille maandagavond. Zelf heb ik niet zo veel van het aanbod kunnen meepikken (workshops, fotoshoots en stadsliederen zingen: het was er allemaal), omdat ik de hele tijd bij de kerk ben blijven plakken.

Bij een kerk? Wie doet dat nu? Wel, ik dus, omdat ik me als vrijwilliger had opgegeven om mensen in en uit de kerk te begeleiden tijdens het klank- en lichtspel, en om intussen zelf gewoon naar dat klank- en lichtspel te kijken. Of wat had je gedacht? :-)

En echt, ik was zeer onder de indruk van de performance. Die heren duwden niet gewoon op play, maar lieten helemaal live een opeenvolging van beelden los op het kerkelijke plafond, waardoor elke voorstelling net dat tikje anders was. Ik wist niet eens dat plafondlijke projecties mogelijk waren in een kerk, maar het geeft zo'n religieuze context wel een heel andere dimensie dan tijdens de gemiddelde communie of huwelijksviering. Voor zo'n performances mogen ze mij dus wel vaker naar een kerk sturen.

Ook buiten de kerk was het trouwens dik de moeite waard, met het gezelschap van deze twee lieverds. Zij zijn onderdeel van een stuk cultureel erfgoed dat ik als nieuwe Tienenaar nog volop aan het aanleren ben, maar blijkbaar vond er vroeger geen evenement plaats zonder dat er Tiense Reuzen op het appel verschenen. Schone tijden, die na verloop der jaren jammerlijk in een muf magazijn eindigden. Totdat de mensen van burgerbeweging OpgewekTienen ze terug van onder het stof haalden en een tweede leven schonken.

Toegegeven, voor iemand als ik die zich iets langer dan gezond in tradities en nostalgie heeft verdiept, is elke vorm van folklore een dubbeltje op zijn kant. Maar geef mij wat tijd om de zaken te observeren, en voor je het weet heb je er een fan bij.

Want puur vanuit vrijwilligerswerking een pak volk op de been brengen op een koude maandag terwijl haardvuur en tv-dekentje minstens even hard lonken: ik vind dat enorm straf. Zo straf dat ik er met plezier mijn schouders onder zet. Ik mag de lokale gewoontes dan nog niet helemaal beheersen, gemotiveerd om me er in te verdiepen ben ik des te meer. Op naar de volgende Kweikersdag!