Jeuj, de grote vakantie begint! Hoog tijd om valiezen te maken, strandschopjes van onder het stof te halen en in een luie strandstoel te gaan liggen. Alleen moet het weer voor dergelijke activiteiten een beetje meezitten, iets wat in onze contreien geen sinecure is.
Daarom leef ik zeer hard mee met de horeca aan zee, je moet het maar doen, zo'n hondenstiel in een zanderig tochtgat waar het ofwel te nat ofwel te warm ofwel te koud ofwel te droog ofwel te weet-ik-veel-wat-het-is-altijd-iets is. Als ik aan de kust mijn brood zou moeten verdienen zou ik op een binnenspeeltuin met gigantisch zonneterras mikken, kwestie van bij elk type weer toch een bepaalde bevolkingsgroep - en mijn eigen boekhouding - gelukkig te stellen.
Maar je hebt nog grotere snoodaards, die grove middelen inzetten om mensen naar de zee te lokken. Als ik naar onderstaand plaatje kijk kan ik niet anders dan vermoeden dat de zee-horeca zeggenschap heeft in het weerbericht. Volgens mij staat er naast Sabine, net buiten beeld, een strandstoel- of gocartverhuurder met getrokken mes of ander pijnlijk wapen klaar om indien nodig de noodzakelijke correcties aan de weersvoorspelling aan te brengen. Kan toch niet anders als je de rest van de betrekkelijk bewolkte weerkaart ziet?
Zou het helpen? Ik betwijfel het. Wordt niet altijd beweerd dat mensen gewoon 's morgens uit hun raam kijken en zich daarop baseren? 'Regen in Luik betekent waarschijnlijk ook wel regen aan zee', dat motto. En wie kan hen ongelijk geven? Strandspeeltjes gaan zoeken in een natgeregend tuinhuisje? Hmm, doe toch maar die trappist bij het haardvuur.
Soms moet je eens een gat in je cultuur opvullen. Ook al zijn het er veel, je moet ergens beginnen. Dus besloot ik onlangs om mijn kennis van super action hero movies wat bij te spijkeren. Een filmgenre dat halverwege de jaren 2000 aan een serieuze demarche bezig was, maar wel genadeloos aan mij voorbij is gegaan. Een kleine tien jaar later vond ik het bijgevolg hoog tijd voor beterschap.
Wat me aan alle Spider-, Super- en Batmans van deze wereld opvalt is hun grote gelijkenis. Supersterk en superstraf, maar wel heel de tijd paraderend in zo'n flashy nylon pakje. Ja, soms vind ik het moeilijk om te geloven dat er achter een strook lycra een man of steel schuilgaat, maar ach, met wat verbeeldingskracht lukt het wel. Maar toch, zou zo'n pak nooit gaan jeuken of tegentrekken?
En ook al opereren deze heren in een duistere, grauwe omgeving, toch is het comic book-actiesfeertje nooit veraf. En daar hou ik wel van. Meer nog, dat vráágt om nylon pakjes. Het oogt allemaal oprecht karikaturaal, wat ik prima vind. En veel grappiger dan de doorsnee komedie. Hoewel die Batman zichzelf bij momenten wel heel serieus neemt, heb ik de indruk.
Welke outfit de heren ook aantrekken, bij mij zijn ze welkom. In tijden van crisis en verval is een klein beetje nylon + superheld niet te veel gevraagd, toch? En 't is nog eens mooi om naar te kijken ook. Hoera voor de actiehelden!
Een gevangenis, een fabriek en een klooster hebben op het eerste zicht niet veel met elkaar gemeen (buiten het feit dat het merendeel van de bewoners waarschijnlijk liever buiten dan binnen de muren zou vertoeven), maar Julie ontdekte er recentelijk zeer fijne plaatsen in. Pimp ze tot hotel, restaurant of museum, en mensen betalen geld om er naar binnen te mogen. De wereld op z'n kop, maar dan wel op stijlvolle industrial chic-wijze. En dat laat Julie zich prima welgevallen.
Wanneer Julie alleen thuis is, durft ze zich al eens op comfort food te storten. Homemade en vers en gezond en zo, dat spreekt voor zich. En liefst met een hoop gesmolten kaas ertussen gedraaid, ook dat is een evidentie. En met nog drie porties op overschot, want het inschatten van hoeveelheden is nu eenmaal niet Julie haar sterkste kant.
Comfort food is lekker. Comfort food is fijn.
Als de kat van huis is, zijn daguitstapjes - voorafgaand aan de comfort food - de ideale manier om de solitaire momenten op een zinvolle manier op te vullen. Vooral shoppen en het zinvol vullen van een aantal winkeltassen vormen daarbij de perfecte activiteit.
En het leukste van al? Je mag de afwas lekker lang laten staan. Hoewel er duidelijk grenzen zijn aan die lengte, gekookte groeten en keukenafval gaan na een tijd toch maar onaangenaam geuren.
En vooral, met twee trappisten drinken is zo veel fijner dan alleen. Een beetje solo slim spelen mag dus wel leuk zijn voor heel eventjes, te lang moet het nu ook weer niet duren. Zo, ik denk dat het nu genoeg is geweest. Laat ik alvast aan de afwas beginnen :-)
Onlangs stootte ik op dit fijne deuntje:
Zumm Zumm heet het, en het doet me wat aan oude nineties videogames denken (Mario Bros forever!), overgoten met een rits gepimpte Caraïbische toestanden. En vooral: het komt uit de prima debuutplaat van Django Django, die ik pas zeer recentelijk (en dus veel te laat) voor het eerst helemaal beluisterde. Default, de single, die kenden we al, maar de rest was nog grotendeels onontgonnen terrein.
Maar wat een prima plaat zeg! Scoorde hoog in alle mogelijke eindejaarslijstjes, en dat is niet meer dan terecht. Het hele album is behoorlijk gestoord en crazy, met een hoop bleeps en geluidjes erover, terwijl alles toch zeer strak en smooth blijft. En zo hebben we het graag. Een perfecte mooi weer-plaat, als je 't mij vraagt.
En het werd zomer, zoooo-hooo-meeeer! (gevolgd door dat irritante maar o zo herkenbare gitaarriedeltje dat Rob De Nijs een paar decennia geleden in de collectieve strot ramde, dank u Rob)
't Is gebeurd, de zomer is in het land! En omdat we er zo lang op hebben gewacht is een kleine ode nu wel op z'n plaats. Vooral ook omdat het binnen een paar dagen allemaal weer voorbij kan zijn, met odes brengen kan je dus maar beter snel zijn.
Het schone aan deze zomerdag is dat ie volgt op een zeer lange, druilerige en koude periode, die volgens het collectief geheugen ongeveer twee jaar leek te duren (als je er de lange winter, slechte zomer en vorige ellendige lente bijtelt is dat eigenlijk niet eens gelogen), waardoor zo'n zomerdag zich natuurlijk extra laat voelen. Maar dat plotse temperatuursverschil doet natuurlijk wel iets met een mens. Een winterkop die aan plotse zon wordt blootgesteld weet even niet wat er gebeurt, net zoals de melkwitte kuiten die niet langzaam aan daglicht hebben kunnen wennen tijdens de lente. En sandalen die nog helemaal achterin de kast liggen, bedolven onder een pak skikousen. Cold turkey, maar dan warm. Of zoiets.
Opvallend ook hoe de mailbox merkelijk leger blijft dan anders, dat Facebook opeens vol staat met foto's van aperitievende mensen temidden van de werkendag en dat de treinen en wegen net ietsje minder gevuld zijn dan anders. Nu zaterdag nog de eerste file naar zee optekenen en de zomer is echt begonnen. Niks te vroeg, de herhalingen van FC De Kampioenen zijn per slot van rekening ook al gestart.
De periode eind mei-begin juni staat bij mij sinds jaren gelijk aan examens. Van zodra je oud genoeg bent om een stilo vast te houden en daar een paar krabbels mee neer te zetten mag je je kunsten beginnen bewijzen in klassikaal verband. Wanneer daar een aantal jaar later het mondelinge werk bijkomt wordt het natuurlijk helemaal geestig, met alle beelden van kleine jongens in veel te grote kostuums nog haarscherp op mijn netvlies gebrand.
Wanneer je dan eindelijk de nodige brevetten op zak hebt en de uithoeken van de arbeidsmarkt begint te verkennen houdt het meestal op met van examenpje spelen. Tenzij je - zoals ik - aan een onderwijsinstelling belandt of tenzij je - hee, ook zoals ik - de wereld der hobby's en vertier induikt. Bloemschikken, auto's tunen, koffie brouwen,... je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een cursus over. En waar het voor de gemiddelde hobbyist ruim volstaat om gewoon de cursus te volgen uit een gezonde vorm van interesse, vindt elke zichzelf respecterende onderwijs- en cursusinstelling het uitermate belangrijk dat de cursist aan het einde van het schooljaar z'n kunnen toont middels een examen. Bloed, zweet, tranen en bibberende vingers, o ja, het hoort er allemaal bij.
Wat krijg je dan als twee hobbyisten mekaar in pre-examentijd toevallig tegen het lijf lopen?
Dit.
Persoon A blij omdat ie eindelijk de fotografieopdracht over close-ups kan afronden, persoon B blij met de extra gelegenheid om het fingerspitzengefühlnog wat bij te schaven. Collega-hobbyisten onder elkaar, iedereen content, geslaagd en een bank vooruit. Hoera voor de hobby's!
Mademoiselle Julie soigneert haar gasten graag en brengt hen verhalen over de Dingen Des Menschen, met focus op food, travel en alles wat mooi is. Kom binnen en zet u!