Het hoort ongetwijfeld bij de levensfase, maar ik vind de immomarkt afschuimen een zeer vermoeiende bezigheid. De constante rollercoaster van verwachting en afwijzing doet een mens z'n hoofd al eens tollen en de portemonnee in een lichte kramp schieten.
Je wordt met zo veel keuzes geconfronteerd, waarvan de balans tussen prijs en kwaliteit er qua moeilijkheidsgraad met kop en schouders bovenuit steekt. De weg om die twee elementen te verzoenen kan danig variëren, vooral wat betreft ligging en grondoppervlak. Riant op den buiten, compact in de stad of toch maar een fermette langs een steenweg? Het spectrum is zeer uitgebreid. De hoeveelheid lelijke huizen in ons land helaas ook :-)
Maar! Van onze buitenlandsche medemens kunnen we nog wat leren, want in Hong Kong moeten ze tot dezelfde vaststelling gekomen zijn (gezien de bevolkingsraad van die stad is dat eigenlijk een belachelijk understatement, maar soit), wat ene Gary Chang tot het volgende inspireerde:
24 kamers in een miniscuul appartement, hoe geniaal is dat? En dat allemaal met een systemen van schuivende muren, zo vindingrijk zeg. Ikea kan er nog een puntje aan zuigen.
Maar wat ik me dan onmiddellijk afvraag: geeft dat nooit problemen? Als je bijvoorbeeld in bad zit en graag een theelichtje wil aansteken, dat vier wanden en vijf compartimenten verder blijkt te zitten? Of als je net je koffer hebt gemaakt om drie weken op reis te vertrekken en vervolgens vaststelt dat je de nagelknipper in compartiment 18 vergeten bent? Pret weg, me dunkt.
Dus lijkt een beetje ruimte me toch wel handig. Al is het maar omdat ik zeer veel aanleg heb om frequent tegen muren en deuren te lopen. En omdat ik een vreemde, ietwat luidruchtige hobby heb waar zelfs een stevige fermette enige moeite mee heeft. Jammer, maar je kan niet alles hebben ;-)
1 Comments