Oe is 't? // Januari

Dat januari nogal aan de donkere kant was dit jaar hebben jullie allicht zelf kunnen ondervinden. En dan is het - net als elke winter - even op de tanden bijten in de hoop ergens een shot licht en energie te kunnen tanken. Wil dat zeggen dat januari alleen maar miserie was? Bijlange niet! Hyggelig en al, of hoe zeg je dat in 2018?

Treinreizen in de winter: het is een vak apart. Zeker in het station van Tienen, dat nogal... euh... spartaans is ingericht in afwachting van betere tijden. Ooit wordt dat daar een mobiliteitshub van jewelste, ik geloof het graag, maar het zal nog niet voor morgen zijn vrees ik. Dus zijn verkleumde handen en een tochtig perron mijn deel, maar wél met een fascinerend uitzicht over de stad en haar noeste arbeid. Al een geluk dat foto's geen geur verspreiden ;-)

Eten is een thema dat geregeld terugkomt in mijn blogposts en maandoverzichten, maar dat is gewoon omdat ik dat zo'n geweldige activiteit vind. Lekkere smaken proeven, fijne babbels houden, wat filosoferen bij de gang van het leven en helemaal voldaan terug naar huis keren: ik zou daar echt een voltijdse bezigheid van kunnen maken. Zoeken ze toevallig nog iemand bij de Michelingids?

De garnaalkroketten en stoverij werden trouwens genuttigd in Mémé Gusta in Gent. Aanradertje voor wie een gepimpte versie van grootmoeders keuken wel kan smaken.

Wat het verband tussen punt 2 en punt 3 precies is kan ik niet met zekerheid zeggen (ik hoop geen eigenlijk), maar een paar dagen gevloerd zijn door buikgriep deed me eens te meer beseffen hoe hard ik van eten kan genieten (ik val in herhaling, ik weet het). Als je een paar dagen lang niet bijster veel binnenhoudt en geen ingrediënten mag/moet uitkiezen om wat te koken, wordt het al snel saaie boel. Gelukkig was er een dekentje en Netflix.

Mogelijk zat de buikgriep er nog voor iets tussen, maar toen ik mijn tweemaandelijkse haarfie maakte (om wat langer genieten van mijn verse kapsel ;-)) viel me op hoe groot de zakken onder mijn ogen geworden zijn. Wat foto-effecten verdoezelen dat natuurlijk een beetje, maar ik vind het toch niet zo'n fraai zicht 's ochtends. Allicht een combinatie van winter, lange werkdagen met dito pendeltijd en keer op keer te laat in mijn bed kruipen, maar het zou toch fijn zijn als ik het tij een beetje gekeerd krijg. Een zonnekuur, zou dat wat zijn?

EN ROUTE

Pendelen mag dan wel een flink deel van mijn dag in beslag nemen, het levert me ook mooie plaatjes op. Hier stapte ik wat vroeger van de metro om nog wat te gaan afterworken in de Europese wijk, wat me bij de oversteek van de Wetstraat dit aardige zicht opleverde. Met helemaal in de verte zelfs een streep ondergaande zon. Victorie.

Dan kunnen we nu alleen maar benieuwd zijn naar februari. Die maand is intussen ook al negen dagen bezig, dus eigenlijk speel ik een beetje vals door die uitspraak te poneren. Maar je snapt mijn punt wel. Er staat nog een laat verjaardagsdiner op de planning, een avond bowling (het kind in mezelf loslaten, 't is goed aan het lukken) en mogelijk nog een scheut carnaval hier of daar. En wat licht, als 't even kan. Goeiendag en bedankt!