2018: Het Jaar van de Verwondering


In m'n jaaroverzicht van 2017 schreef ik al dat het me de afgelopen tijd wat ontbrak aan kinderlijke verwondering. Je kent het wel: altijd maar doorduwen, weinig stilstaan bij de dingen om je heen en vaak het gevoel hebben dat je het allemaal al een keer gezien hebt. Een combinatie van leeftijd en winterblues allicht, maar vooral een uitnodiging om me wat vaker te storten op wat écht plezant is. En ongegeneerd het kind in mezelf terug los te laten.

Alsof ze m'n gedachten kon lezen stuurde Laetitia, een van m'n partners in crime uit de schooltijd, me een interessante foto. Kasten in het ouderlijk huis aan het leegmaken, een stapel brieven terugvinden (we hebben er mekaar massa's geschreven), et voilà, een pennenvrucht die ik aan de vooravond van mijn twaalfde verjaardag produceerde:


Wat me vooral opvalt is dat de aard van het beestje 21 jaar later nog niet veel veranderd is, want ook nu verkies ik relaxen nog steeds boven sportschoenen kopen. Gelukkig kan je tegenwoordig online shoppen, waardoor je beide vlotjes kan combineren. Dankjewel, technologie.


En hier, de moeder aller bekentenissen: "Eigenlijk wil ik altijd zoveel". Grappig, maar ook confronterend dat zo'n gedachten meer dan twintig jaar geleden ook al door mijn hoofd spookten. Het grootste deel van die hobby's werd inmiddels evenwel overboord gegooid wegens gebrek aan interesse of talent, maar tegelijk zou ik zonder problemen zo'n nieuw lijstje in elkaar kunnen boksen. Klopt de gedachte dat we het steeds drukker hebben dan toch niet helemaal? Toch vooral een kwestie van de innerlijke state of mind dan?


Er is maar één manier om dat uit te zoeken, en dat is door in 2018 voldoende speelruimte te laten aan de kinderlijke Julie. Niet dat ik opeens op een driewieler ga rijden of maandag mijn zwemzak ga meenemen naar het werk, maar een beetje meer aandacht voor simpele, goede dingen kan nooit kwaad. Bowlen en schaatsen staan alvast op het programma, en wie weet wat er allemaal nog volgt. Ik hou jullie uiteraard uitgebreid op de hoogte.


En toch ben ik bij momenten ook dolblij dat ik gewoon volwassen kan zijn en heel vaak keihard mijn goesting mag doen. Omdat ik er de verantwoordelijkheid toe kan nemen, omdat ik een auto heb die me naar interessante plaatsen brengt en omdat ik mijn eigen inkomen verwerf. Op zo'n momenten ruil ik de pannenkoeken van het kinderfeestje op de schaatsbaan met plezier in voor een avondje fine dining (bij Melchior in Tienen, aanradertje!). Lichtjes overeten, dat dan weer wel, maar gewoon zo blij, omdat het kan. En omdat ik 33 werd, dat ook natuurlijk.

0 Comments