Soms speelt Julie accordeon, hoewel die 'soms' inmiddels al een tijdje geleden is. Maar kijk, er manifesteert zich enige vooruitgang, met filmpje en al. Lees maar snel verder!
Ik moet het toegeven: iets nieuws leren is heel leuk, maar na een tijdje word je geconfronteerd met je eigen beperkingen en perfectionisme. En dat is een heel gemene cocktail. Je maakt nog wel vooruitgang, maar intussen weet je ook al aardig hoe het NIET moet. En dat zijn precies de klanken die je toch iets te veel naar je zin blijft horen.
Focussen op het positieve, ik weet het. Maar tegelijk is het ook zeer verleidelijk om de zaken eventjes in de koelkast te stoppen. En dat is wat hier de afgelopen tijd gebeurde. Nu, af en toe speelde ik wel eens hoor, maar meestal vond ik het niet goed genoeg om er een filmpje van te maken. Waardoor ik de afgelopen maanden voornamelijk geruisloos (in de figuurlijke zin van het woord dan toch) verder oefende op mijn accordeon.
Maar, intussen werd het toch echt wel tijd voor nog eens wat beeldmateriaal. Bijlange niet perfect (zeker de beeldkwaliteit, wegens 's avonds gefilmd), maar het geeft wel een impressie van waar ik inmiddels sta op accordeonvlak.
Bij een trage jig, om precies te zijn:
Zo ga ik rustig verder met leren. Want ook al gaat de curve niet lijnrecht omhoog, toch blijf ik behoorlijk wat plezier scheppen in de hele onderneming. En dat is wat telt!
En weet je wat misschien nog het leukste is van al? Een instrument bespelen dwingt je om je tijdelijk op slechts één ding te focussen. Alle boodschappenlijstjes, boekhoudkundige zaken en professionele issues verdwijnen even naar het achterplan, want als je met je linker- en rechterhand iets verschillends moet doen is er - in mijn koppie althans - geen ruimte voor andere beslommeringen. En dat is, zeker op dolgedraaide dagen, gewoonweg heerlijk. Dat die trage jigs dus nog lang mogen duren, lekker slepend en zwalpend als 't even kan.
0 Comments