Vrinder, ofte Tinder voor de vrienden

Zeer interessant leesvoer (het volledige artikel kan je hier lezen) dat de getuigenis omvat van Arjen van Veelen die als Amerikacorrespondent naar St. Louis in de VS verhuisde. Hij schetst hoe moeilijk het is om als nieuwkomer een sociaal netwerk uit te bouwen, en hoe dat ondanks heel wat creativiteit in de aanpak toch niet altijd het verhoopte resultaat oplevert. Besluiten doet hij met de vraag waarom er eigenlijk nog geen Vrinder, een soort Tinder om nieuwe vrienden te maken, bestaat.

'Ja ja, als nieuwkomer in Amerika vrienden maken is toch nog heel wat anders dan je eigen nationale context,' was mijn spontane reactie nadat ik het artikel gelezen had. Maar toch... Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik besef dat van Veelen een punt heeft: mensen lijken op een bepaalde leeftijd inderdaad te stoppen met vrienden maken.

Als kind is het gemakkelijk: je gaat naast iemand in de klas zitten, vraagt of je een fluostift mag lenen en hopla, voor je het weet zijn jullie vrienden. Tal van zorgeloze woensdagnamiddagen en honderddagenfuiven brengen jullie samen door. Simpel en goed. Maar dat zijn vaak ook de vriendschappen die het snelst uitdoven, en die na de laatste gezamenlijke zomervakantie al tot het verleden lijken te behoren. Wat ook perfect logisch is, want iedereen gaat z'n eigen weg en... ontmoet nieuwe mensen. Dat is precies wat die studententijd zo schitterend maakt: opeens dient zich een aantal mensen aan met écht dezelfde interesses als de jouwe. Hoe tof is dat zeg?

En toch komt daar ook het moment dat de zaken beginnen veranderen. Je studeert af, gaat samenwonen met je lief, begint te werken en geniet van een onbezorgde periode vol kotfeestjes, festivals en optredens in jeugdhuizen. Totdat je een dikke vijf jaar verder bent, en de fase van huizen kopen, huwelijksfeesten organiseren en kinderen krijgen zich aandient. Allemaal stuk voor stuk mooie levenskeuzes, zeer zeker, maar ze schudden de kaarten wel stevig dooreen.

Precies daarom is het zo leuk als je, terwijl je koortsachtig je kaarten bij elkaar probeert te houden, lotgenoten tegenkomt die eveneens op hun eigen tempo door het leven wandelen, af en toe de schouders eens ophalen en wel zien wat er allemaal op hen afkomt. Maar die tegelijk geen genoegen meer nemen met feestjes in het jeugdhuis, lauwe pinten op een festivalcamping of een appartement met vijf medebewoners. En die mensen bestaan echt, ze bestaan.

Maar waar vind je die lotgenoten dan? Door uit je kot te komen en je nek uit te steken. Door niet te geloven wat anderen op Facebook tonen, door het plezant en simpel te houden, en door af en toe gewoon op een voorbijrijdende trein te springen. Schrijf je desnoods in voor een cursus, altijd pret gegarandeerd. Maar vooral: geen paniek, je bent niet alleen. Nieuwe vrienden komen niet spontaan aan je deur bellen, maar als je je ogen wat openhoudt zijn ze zeker te vinden. Gooi daarom die schouders een beetje los, schenk jezelf een Hoegaarden Grand Cru of droge Chardonnay in, installeer je in die mooie loungezetel en trek je vooral niets aan van wat anderen daarvan vinden. Relax, take it easy, en zet alvast een extra stoel klaar. Je weet maar nooit.