Wandelaars zijn winnaars, dat heb ik al eerder gezegd. En omdat ik nog steeds trouw blijf aan mijn leuze, trok ik afgelopen weekend op doctorsadvies richting Hakendover: een dorp dat op paasmaandag overspoeld wordt door galopperende paarden, maar dat er de rest van het jaar betrekkelijk rustig bijligt.
Wandelen zou naar 't schijnt goed zijn om verbanden te leggen en tal van creatieve processen te bevorderen. En hoe meer verbanden, hoe meer vreugde, denk ik dan. Dus wist ik meteen wat me te doen stond.
Merk ook op dat het niet alle dagen hoogzomer kan zijn, maar dat wisten jullie ongetwijfeld al langer. En eigenlijk, klaprozen in de regen, zo lelijk is dat uiteindelijk toch niet?
Wandelen zou naar 't schijnt goed zijn om verbanden te leggen en tal van creatieve processen te bevorderen. En hoe meer verbanden, hoe meer vreugde, denk ik dan. Dus wist ik meteen wat me te doen stond.
Merk ook op dat het niet alle dagen hoogzomer kan zijn, maar dat wisten jullie ongetwijfeld al langer. En eigenlijk, klaprozen in de regen, zo lelijk is dat uiteindelijk toch niet?
En toen ik bij bovenstaande Road to Nowhere aankwam, besefte ik dat die Talking Heads er eigenlijk nog niet zo ver naast zaten (Geen idee hoe dat nummer gaat? Kijk dan hier):
"And it's very far awayMaar beste vrienden, geen paniek, neem die nowhere vooral ook niet té letterlijk. Julie ploegt rustig verder en komt er wel, op die mooie bestemming. En wel snel, hopelijk. It's all right, baby, it's all right.
But it's growing day by day
And it's all right, baby, it's all right"
0 Comments