Jullie herinneren zich vast nog wel dat ik af en toe een poging onderneem om klank te krijgen uit een accordeon, en dat dat avontuur al reeds tal van ontdekkingen opleverde.
Misschien vroegen jullie zich inmiddels ook wel af hoe het met het verdere verloop van dat avontuur zou zijn, waarbij sommigen onder jullie misschien het vermoeden kregen dat ik met het instrument onder de arm naar verre oorden vertrokken was en als broodspeler wat bijkluste op een cruise met Nicole en Hugo.
Helaas moet ik jullie in deze fantasie teleurstellen: ik oefen nog steeds naarstig verder op mijn kamertje!
Momenteel bevind ik me hier:
Waarom het dan al even geleden is dat ik nog een update postte? Omdat de stukken complexer worden, en omdat het daardoor meteen langer duurt om iets ietwat toonbaar onder de knie te krijgen. Wat zeer logisch, maar toch ook lichtjes lastig is.
De pret van het leren is er nog steeds, geen paniek, maar de vooruitgang begint toch al enigszins af te vlakken. Ook dat is logisch, want evolueren van complete stilte naar het produceren van een eerste noot mag dan wel een gigantische stap lijken, technisch is dat eigenlijk niet zo moeilijk. Nee, het is pas wanneer de handelingen complexer worden dat de grootste vooruitgang geboekt wordt. Maar om die te boeken is er tijd nodig. Veel tijd.
Deze leercurve doet me eigenlijk wat denken aan mijn eerste auto-rijervaring op prille 18-jarige leeftijd. Ook dat was een gigantische stap, en ook daar zwiepte ik in het begin met mijn ruitenwissers wanneer ik eigenlijk gewoon mijn rechterpinker wilde activeren. En stilvallen jong, niet te doen!
Maar, omdat het met dat autorijden uiteindelijk toch gelukt is (in de betekenis 'ik heb een rijbewijs', over de kwaliteit van mijn rijkunsten wens ik me verder niet uit te laten), ben ik er rotsvast van overtuigd dat het ook met dat accordeonspel helemaal goedkomt. Binnenkort ook zonder afstemmingsproblemen tussen luchtreservoir, links, rechts, trekken en duwen. En ooit stop ik ook met mijn adem in te houden wanneer de lucht in dat ding op is, dat geloof ik echt.
Maar in afwachting daarvan hang ik toch nog maar even een L op mijn schouder wanneer ik oefen. Gewoon, om zeker te zijn.
0 Comments