Boodschappen doen: voor de ene de meest ellendige taak ooit, voor de andere het hoogtepunt van het weekend. Waar ik mezelf op het supermarktenvreugdespectrum bevind laat ik in het midden (voilà, daarmee hebt ge meteen het antwoord), maar dat de gemiddelde supermarkt voer is voor participerende observatie staat buiten kijf. Eens vakidioot, altijd vakidioot, toch?
En omdat in het Tiense supermarktwezen best wat kleurrijke figuren rondlopen, wil ik u mijn avonturen allesbehalve onthouden. Aanleiding is namelijk deze foto, die ik een paar maanden geleden nam (wazig ja, mijn gsm is nu eenmaal geen krachtpatser):
Meteen viel me de schoonheid, ja bijna poëzie, van dit lijstje op: pistolees, rolmops en haring in dillesaus, ongetwijfeld een topcombinatie en allicht een lokale specialiteit waar ik dringend meer over moet leren. Ja, als er ooit een cursus 'Inleiding tot de Tiense taal en cultuur' wordt gegeven: ik volg 'm, eerste rij!
Maar dus, in afwachting van die cursus, en om meer inzicht te verwerven in de plaatselijke winkelgewoontes, gooide ik bij mijn laatste winkeltocht mijn kodak in mijn zak en gaf ik mijn ogen rijkelijk de kost. En hoe hard ik ook mijn best deed om mijn kar op een plek te parkeren waar naar mijn vermoeden niemand ooit moet zijn, bleek mijn vermoeden telkens opnieuw ongegrond. Zelfs aan het biorek met vervallen appelsap en oneetbare noten. Komaan zeg, wie koopt dat nu?
Gelukkig vond ik zelfs op een drukke zaterdag toch een rayon waar het aangenaam toeven was:
Op wat gezapige 50-plussers na was in deze afdeling bitter weinig volk te bespeuren, en zo hebben we het graag. En waarom ik precies in de wijnafdeling moest zijn, hoor ik u denken? Weeral aan den drank, die Julie? Neej, niets daarvan, 't was voor een flesje rode wijn dat een paar uur later mocht gaan zwemmen in mijn chili con carne. Als Jeroen Meus zegt dat het mag, dan doen we dat gewoon. Zo klaar als een Tiens suikerklontje.
Maar alle winkelpret ten spijt, het leukste moment is toch dat wanneer je terug thuis bent en de versgekochte weekendkrant mag verscheuren bij een kop koffie. Sinds vandaag ook het moment waarop ik besef dat in mijn living dezelfde tegels liggen als in de Carrefour. Dju toch.
Anyhow, ter rechtvaardiging van mijn wijnaankoop en ten bewijze van de chili con carne (die overigens best lekker was, dankzij de wijn, uiteraard): tadaaaaaa!
Zo, alvast een paar stappen verder in mijn integratie in het Tiense supermarktgebeuren. Volgende keer: het mysterie van de Colruyt met zijn aparte afdeling voor drank en wc-papier. Waarom, o waarom? Ik zoek het voor u uit!
0 Comments