En alweer gaat er voor Julie een wondere wereld open op accordeonvlak: die van de bollekes en de streepkes, ook wel zestiende noten genoemd. Feest!
Op zich geen wereldschokkend feit, want op een ander, niet nader genoemd instrument durf ik die dingen er al wel eens uitpersen (en ja, ge moogt dat persen letterlijk nemen), maar op een accordeon is het toch wel heel andere koek.
Dit ziet er toch een beetje griezelig uit, niet?
Op een gekke manier voel ik me teruggekatapulteerd in de tijd, toen ik me met vergeelde Scheideggerboeken de basisbeginselen van het betere dactylowerk eigen probeerde te maken. Missie geslaagd denk ik, want intussen ben ik een kei in tikwerk en verslagen schrijven, met een recordaantal aanslagen per minuut als resultaat. Ge moet die woorden er eens zien uitvliegen jong!
Oké, neem dat bovenste misschien met een korrel zout...
Maar toch, als het me op prille tienerleeftijd ooit gelukt is om eigenhandig een toetsenbord de baas te kunnen, dan moet dat met deze notenbrij toch ook lukken? En als je de stukjes er apart uithaalt, zien ze er meteen een stuk lieflijker uit:
Mijn aantal aanslagen per minuut mag dan nog wel geen recordhoogtes bereiken, niets houdt me tegen om naarstig verder te oefenen. Wie weet laat ik binnenkort nog wel eens een klank- en lichtspel op jullie weke zieltjes los, dus koop u alvast een zonnebril, en oefen intussen nog wat geduld uit. Want het zal beloond worden!
0 Comments