Shadows Collide With People

Muziek als teletijdmachine. Vaak onderschat, maar in mijn geval meestal zeer accuraat. Ken je dat gevoel? Even een plaatje opleggen 'omdat het al lang geleden is' en opeens, voor je het goed en wel beseft, de periode waarin je dat plaatje ontdekte opnieuw haarscherp voor je zien. Zelfs de geuren en de kleuren komen in één zwik terug.

Exact wat gebeurde toen ik Shadows Collide With People van John Frusciante nog eens van onder het stof haalde. Schitterende plaat. Uit 2004, een van 's mans meest productieve periodes (als ik het me goed herinner heeft hij toen op 6 maanden tijd 6(!) albums uitgebracht). Op de kop 10 jaar geleden. En ik herinner me dat nog, o ja.


Shadows Collide With People, en openingstrack Carvel in het bijzonder, katapulteert me linea recta terug naar mijn late tienerjaren, diep in het Pajottenland. Een periode waarin Rock Ternat, samen met een occasionele scoutsfuif in de plaatselijke feestzaal (Kriek Lindemans for the win), het hoogtepunt van het jaar vormde. Op vrijdagavond te lang in de Set-Up blijven plakken, om dan op zaterdagochtend in een wagen met aangedampte ruiten naar de muziekschool te tuffen. Alwaar ik tijdens het wekelijkse meezingmoment altijd weer opnieuw met schorre stem de hoge noten uit mijn dichtgeknepen strot probeerde te persen. Verder helemaal geen spijt van mijn beslissing om muziekschool te volgen hoor, alleen die lessen op zaterdagochtend waren niet zo'n groot succes bij mij.

In diezelfde periode heb ik trouwens ook Rumours van Fleetwood Mac leren kennen. Ongelooflijk straf hoe een gigantische hoop miserie vier mensen er toch toe kan brengen het beste uit zichzelf te halen. Ondanks alle ruzies, spanningen en echtscheidingen leverde dat voor hen in 1977, en voor mij in 2004, een onvervalste parel op. Vreemd jaar, 2004. Opeens was de kindertijd definitief voorbij.

0 Comments