Naar Chorizoland

Julies Grote Septembertocht zit erop. Qua klimatologische sprongen kon ie bij nader inzien wel tellen: van een wispelturige Belgische augustusmaand naar een herfstig Finland, om twee weken later in een plakkerig Catalonië te arriveren. Of dat een probleem was? Maar nee gij, ik ben de flexibiliteit zelve!

Arriveren in Barcelona was fijn. Zeker toen de autoverhuurder een groter wagentype dan gevraagd onder mijn kont schoof, en wel in de vorm van een zwarte sportkar. Moest die mens geen andere taal spreken en er niet zuiders uitzien zou ik nog geloven dat hij mij de afgelopen maanden tijdens mijn dagelijkse verplaatsingen veelvuldig gevolgd heeft. Of minstens mijn recente aankoopgedrag heeft uitgevlooid. Om maar te zeggen dat ik mij meteen thuis voelde in mijn zwarte bolide, ik had niet beter kunnen treffen :-)


Over Barcelona kunnen we kort zijn (we zijn er dan ook maar één dag geweest): fijne stad. Broeierig en druk, maar zeer dynamisch. Hier gebeurt het. En iedereen maakt er selfies.


Ondanks de selfie-gekte blijft Julie een zeer ouderwetse fotografe. Oké, geklooi met analoge filmrolletjes is er niet meer bij, maar scherpstellen met een ordinaire kodak dan weer wel. Een smartphone op een stok proberen monteren zal ik thuis in alle stilte wel eens oefenen. Later. Ooit. Eerst mijn haar kammen.


Wat onthou ik verder van Catalonië? Mooie landschappen en prachtige panorama's! Zoals hierboven in het Montseny-park. Nou ja... De reisgids zei dat het er mooi zou zijn, wat ik ten zeerste geloof. Wel jammer van de mist. Maar hee, we hebben toch maar lekker het hoogste punt van het park gevonden, nah.


En eps, oftewel jamón ibérico, massa's hebben ze ervan! Ik heb mijn focus vooral op de kroketvariant gelegd, en dat viel reuze mee. 't Is dat zo'n hele ham op uw schoot houden in het vliegtuig op weg naar huis toch ook niet zo plezant moet zijn, ziet ge.


Conclusie? Een week rondcruisen in Catalonië werkt zeer therapeutisch. Meer dan wat tapas, wijn en een auto met opgepompte banden heeft een mens eigenlijk niet nodig om in vakantiemodus te geraken, toch? Dus ja, ik zie er mezelf op een later moment nog wel eens opnieuw neerstrijken. Om dan met een gepensioneerde buurvrouw heel de dag naar de bootjes te kijken, en stiekem, wanneer ze niet oplet, de ansjovis van haar bord te stelen. Een heerlijk leven lijkt me dat :-)

0 Comments