Laatst op de radio nog eens Waltz #2 van Elliott Smith gehoord. Ken je dat, zo'n moment waarop een nummer van een hele tijd geleden er opeens zo duidelijk uitspringt? Dat je de volumeknop wat opendraait en denkt: 'Dju toch, zo schoon!'
Waltz #2 hoort voor mij duidelijk in dat rijtje thuis. Het nummer dateert alweer van 1998 en is van de hand van de betreurde Elliott Smith. Ja, zo gaat dat dan met gitzwarte, ingetogen nummers: in al z'n tristesse schrijft de muzikant geweldige songs, maar net die tristesse zorgt er vaak voor dat een enkele rit richting eeuwige jachtvelden aanlokkelijker lijkt dan blijven rondklooien in de miserie van het leven. En dat gegeven, het weten dat die muzikant er nooit meer zal zijn, maakt z'n songs er alleen nog straffer op. Vandaar, de betreurde Elliott Smith.
Toch jammer dat ik 'm toen, eind jaren negentig, nooit ontdekt heb. Waar zat ik toen toch met mijn hoofd? Oh ja, als tienerbakvis druk bezig de andere zijde van het muziekspectrum te ontdekken, dju toch.
Waltz #2 hoort voor mij duidelijk in dat rijtje thuis. Het nummer dateert alweer van 1998 en is van de hand van de betreurde Elliott Smith. Ja, zo gaat dat dan met gitzwarte, ingetogen nummers: in al z'n tristesse schrijft de muzikant geweldige songs, maar net die tristesse zorgt er vaak voor dat een enkele rit richting eeuwige jachtvelden aanlokkelijker lijkt dan blijven rondklooien in de miserie van het leven. En dat gegeven, het weten dat die muzikant er nooit meer zal zijn, maakt z'n songs er alleen nog straffer op. Vandaar, de betreurde Elliott Smith.
Toch jammer dat ik 'm toen, eind jaren negentig, nooit ontdekt heb. Waar zat ik toen toch met mijn hoofd? Oh ja, als tienerbakvis druk bezig de andere zijde van het muziekspectrum te ontdekken, dju toch.
Waltz #2 zou over Elliotts moeder gaan, en de verkeerde keuzes die ze in het leven maakt, waardoor hij steeds meer van haar vervreemdt. I'm never gonna know you now but I'm gonna love you anyhow, kaboem, toch?
En net die eenvoud maakt het zo'n sterk nummer. Oké, het arrangement op de plaat is veel rijker dan de live versies waar hij eenzaam met z'n gitaar staat, maar zelfs dan blijft het Waltz #2 perfect overeind. Meer nog, pas dan valt op hoe goed die song eigenlijk is. Arme, arme Elliot, zoveel pijn van het leven. Hopelijk stelt ie wel, daar aan de overkant.
En net die eenvoud maakt het zo'n sterk nummer. Oké, het arrangement op de plaat is veel rijker dan de live versies waar hij eenzaam met z'n gitaar staat, maar zelfs dan blijft het Waltz #2 perfect overeind. Meer nog, pas dan valt op hoe goed die song eigenlijk is. Arme, arme Elliot, zoveel pijn van het leven. Hopelijk stelt ie wel, daar aan de overkant.
0 Comments