Vive la bourgeoisie

Afgelopen weekend was er een van de lange en warme soort, wat meestal resulteert in het besef dat een daguitstapje zich opdringt. Spelende kindertjes, zonnige stranden en naar zonnecrème geurende ledematen: soms moet je er even een shot van krijgen om er nadien terug tegenaan te kunnen.

En omdat het niet altijd een wandeling langs een patattenveld moet zijn: op naar de zee! Jeuj, de zee, daar waar de magie van het erheen rijden soms groter kan zijn dan die van het verblijf zelf, vooral op van die dagen wanneer je na een uur file overweegt om in Jabbeke rechtsom te keren en terug naar huis te gaan. Maar niets daarvan op een bewolkte julidag, wanneer geen kat er ook maar aan dénkt om richting kust te tuffen. Bij nader inzien een briljante zet om op zo'n moment te vertrekken, zeker als na de middag de hemel opentrekt en de armpjes en neuzekes alsnog rood beginnen uitslaan.

Zo dus werd de bolide nog wat extra afgestoft en trokken we naar Knokke. Knokke, wat!? Jawel, soms verdient de bourgeoisie toch ook eens wat normaal gezelschap? En omdat die mensen doorgaans niet spontaan aan mijn deurtje komen kloppen, hebben we de rollen gewoon omgedraaid en zijn we ze zélf gaan opzoeken middels een wandelingetje in 't Zoute. Uiteindelijk ga je in Bokrijk toch ook kijken hoe locals er hun huisjes bouwen?

Maar voor u zich zorgen maakt en denkt dat Julie overweegt naar ginder te verkassen: geen paniek, niet de minste intentie op dat vlak. Ik weet namelijk niet hoe ik een golfkar moet bedienen, mijn laatste tennispartijtje dateert inmiddels ook al van ruim tien jaar geleden en mijn budget laat vooral geen villa toe die minstens tien keer duurder is dan mijn eigen honk. Neuj, dan liever een vettige kleigrond die bezaaid is met een handvol fabrieken en wat kleurrijke sujetten. Dan beleeft een mens tenminste nog eens iets.

De enige reden waarom ik nog wel 'ns terug wil naar Knokke is crèmerie Liliane, mijn summum van kindervakantieherinneringen. Pas aan het einde van de dag stelde ik vast dat dat etablissement na al die jaren nog steeds bestaat, maar gezien er eerder die dag al een kom mosselen en een portie garnaalkroketten de revue waren gepasseerd, leek de beste optie mij om gewoon rustig naar huis te rollen en mijn passievruchtenijsje op een andere keer te komen halen. Als Liliane daar al meer dan twintig jaar resideert zal het op die paar weken wel niet aankomen zeker?