Weezenhuis

Om de zoveel tijd naar een nieuwe regio verhuizen, het brengt al eens wat eigenaardigheden met zich mee. Geregeld voel ik me een kruising tussen een citytripper voor onbepaalde duur en een inheemse expat, maar dat kan de pret allerminst drukken. Niet dat de plaatselijke gewoonten in mijn nieuwe habitat zo verschillend zijn van wat ik al kende (hoewel, dat accent... wat zéggen die mensen daar eigenlijk?), maar af en toe word je wel eens geconfronteerd met je status van 'nieuwe inwijkeling'.

Meestal niet zozeer door de inwoners zelf (zeer vriendelijke mensen allemaal, maar wat zéggen ze heel de tijd?), maar door al joggend een nieuw wijkje te ontdekken of - en in mijn geval veel frequenter - door lompweg te verdwalen. Gelukkig niet van die aard dat mij geen enkele andere optie meer rest dan luid om hulp te roepen, maar veeleer van het type 'tiens, dat is precies niet de straat die ik zocht.'

En dan ontdekt een mens al eens een aangenaam architecturaal pareltje, zoals dit hier:

Het Weezenhuis, astamblief!

Eigenlijk was ik op zoek naar een superette geopend op feestdagen, maar ik vond dit gebouw gewoon mooier en interessanter. Spijtig dat ze er geen cornflakes verkochten, waardoor ik die tocht naar de superette alsnog heb moeten verderzetten. Maar uiteraard niet zonder eerst een blik richting die fascinerende gevel te werpen.

Blijkbaar doet het gebouw al lang geen dienst meer als weeshuis (ik begon me namelijk al zorgen te maken over het lot van de Tiense kindjes), maar is het sinds een kleine 20 jaar een complex met sociale woningen, met voetbalveld en al. Op een mooie dag wandel ik er zeker eens binnen, want op de voorgevel na zou er niets meer bewaard zijn van het oorspronkelijke gebouw. En die metamorfose wil ik wel eens zien. Maar niet op een feestdag, want met een lege maag en dito frigo heeft een mens andere prioriteiten, toch?