The Sun Also Sets

Een tijdje geleden besloot ik mij aan wat thematische playlists te wagen. Verder dan de trefwoorden 'sun' en 'rain' ben ik nog niet gekomen, maar u raadt het al, beide zijn al reeds goed voor uren vertier. Dat de zonnige playlist vrolijker is dan de regenachtige had ik ook al ontdekt, ware het niet dat er af en toe toch een kleine uitzondering opduikt.

En wel in de vorm van Ryan Adams, de koning van de tristesse en weltschmerz, met 'The Sun Also Sets':

Volgens sommigen de 'saddest song ever written', waar ik overigens best kan inkomen. Vooral als dat nummer temidden een playlist vol zonnige deuntjes staat, dan is het wel even aanpassen ja. En al helemaal als je het te horen krijgt wanneer je jezelf met veel moeite uit je luie zetel gehesen hebt om wat te gaan joggen, en precies op het moment dat je denkt 'Hee, het valt eigenlijk nog mee met het weer vandaag', de hemelsluizen zich openen en de regen plots keihard in je gezicht begint te striemen. Dan is dat inderdaad allemaal nogal triestig. Ja, die Ryan kiest zijn momenten goed uit.

Maar dat nummer, zo schoon zeg! Allesbehalve opbeurend, en zelfs van een dermate grote tristesse dat ik gelijk wat in de berm wilde gaan zitten kniezen, ware het niet dat het hard regende en ik gewoon heel snel terug naar huis wilde. Maar zo schoon zeg, amai. Een ondergaande zon, uitdoven, op een doodlopend punt uitkomen,... nee, echt aanmoedigend bij het lopen was dat allemaal niet. Maar eigenlijk was dat niet erg, door de perfecte timing gingen de regendruppels zelfs in de maat vallen en kwam mijn oververhitte kop terug wat op adem.

En dus zeg ik voluit: Danku Ryan om mijn zonnige zondag op eigengereide wijze te willen invullen. Ik zal 't nooit meer vergeten!