Feestdagen voorbij, tijd om het gewone leven terug aan te vatten! 't Is te zeggen, Julie heeft er nog een paar dagen extra uitgepitst door zichzelf te trakteren op een tripje naar de Londense West End.
En ze kwam tevreden terug, mede dankzij een stuk genaamd Mojo en deze kerels die er deel van uitmaakten.
 |
| © Mojo Press Photo - www.mojotheplay.com |
Een theaterleek als ik herkende er maar weinig acteurs van (buiten Harry Potters Ron Weasly en een gemene Q uit James Bond), maar dat kon de pret allerminst drukken. Integendeel zelfs. In zwijm vallend aan de artiestendeur aanschuiven voor een handtekening temidden een hoop gillende bakvissen hoefde ik alvast niet te doen, ik kon het schouwspel rustig van op een afstand gadeslaan. En eens stilletjes bij mezelf lachen. En intussen vaststellen en begrijpen waarom die heren zo populair zijn bij tienermeisjes. Ze zien er verdomd goed uit, ge moogt gerust zijn.
Uiteraard maakt dit niet onaangename zij-effect niet de hoofdmoot van mijn oordeel uit, want oordelen doen we natuurlijk over het stuk en de acteerprestaties zelf. En dat leek allemaal zeer snedig. Recensenten omschrijven het stuk als rock & roll en 'going mental with knives, guns and speed pills', en dat lijkt er volgens mij niet ver naast te zitten.
Wie dacht dat theaterstukken altijd voor oude besjes en zichzelf te serieus nemende intellectuelen zijn: think again. Mojo bevat inderdaad vuurwerk en is er boempatat op. Dat ik die snelle Cockney-dialogen niet altijd feilloos begreep neem ik maar voor lief, het stuk straalt genoeg energie uit om een volledige living een jaar lang van energie te voorzien. Mooie start van het nieuwe jaar, toch?
0 Comments