Ryanair & Erasmus

Laatst bracht ik nog eens een dag door als nomadische werkmens, een gewoonte die ik af en toe hanteer om de geest wat aan te scherpen en tegelijk een studie te maken van de betere koffiebar. Een onbedoeld en bijkomstig effect van zo'n werksituatie is dat je soms mensen afluistert. Je wil het niet per se, je overweegt zelfs om je hoofdtelefoon op te zetten om de ruis te onderdrukken, maar toch houdt iets je aandacht vast: pure nieuwsgierigheid.

Zo hoorde ik drie studentes alle opties overlopen voor een reisje naar de zon tijdens de lesvrije week.

Reactie 1 van mezelf: 'Moeten die niet naar de les?'
Reactie 2 van mezelf: 'Gelukzakken, jullie hebben vakantie in februari.'
Reactie 3 van mezelf (uiteraard inwendig, ik heb ook mijn trots): 'Ik wil ook, ik wil ook!'

Totdat ik hoorde dat de trip hoogstwaarschijnlijk de vorm zou aannemen van een all-in naar Djerba. Reactie 3 kwam toen te vervallen.

Maar dat neemt niet weg dat die kleine conversatie enigszins confronterend was, ik herken er mezelf volledig in. Het is het lot van de Ryanair- en Erasmusgeneratie, opgegroeid met Europa als dorp in de achterzak. Snel een ticket boeken, even zoeken naar slaapplaats en hop, een weekendje weg naar Praag. Of Berlijn. Of Dublin, maakt niet uit. Tot je in de fase komt dat een weekend Ardennen 'ook leuk kan zijn' en dat je geen genoegen meer neemt met een blik ravioli in een jeugdherberg. 'Een restaurant met een ster, dat heeft toch eigenlijk een goede prijs-kwaliteitsverhouding?' En dan is er nog dat ecologische aspect dat steeds een licht schuldgevoel opwekt als je een tarmac opwandelt....

Maar toch, vliegen, het blijft iets hebben. Volledig ingegespt tegen de rugleuning van je zetel plakken bij take-off, een klein kriebeltje in de buik voelen en vervolgens het behoorlijk bevrijdende 'En we zijn weg!' prevelen. Af en toe, zo heel af en toe vind ik dat een aangename gedachte. Eco-zondaar, jawel. Toch maar Djerba dan?

0 Comments