Maar kijk eens aan!
Ik heb de techniek van het straatjutten nog maar pas ontdekt, en nu blijkt dat ik ‘m al toegepast heb zonder het zelf te beseffen.
Dit prentje heb ik vorig jaar ergens op een vroeg lentemoment genomen (en met vroeg bedoel ik de tijd van het jaar, niet het uur van de dag, hoewel ook dat, gezien het voor de middag gebeurde, naar mijn normen behoorlijk vroeg was).
Het is zo typisch moment waarop je twee keer moet kijken en tussenin best even met je ogen knippert. Niet de kinderlijke ‘hee’ die straatjutter Richard Stomp voorschrijft, maar meer een verbaasde ‘huh?’. Fonetisch slechts een klein verschil, maar u snapt mijn punt wel. Zeker als die ‘huh’ op het moment valt dat je met je slaapkop de gordijnen opentrekt en even naar buiten tuurt om te zien wat de dag zal brengen. Een gemotoriseerde hond op de oprit van de buren, fijn zo. Maar dus ook wel een beetje ‘huh’.
In welke hoedanigheid die hond daar precies was, taxichauffeur, bouwvakker of gewoon op bezoek, ik zal het nooit weten. Evenmin of het beest een goede chauffeur is (hij reed toch niet met een L, dus ik denk van wel) of al veel parkeerboetes heeft gehad. En zou ie vaak in de file staan?
Maar dat doet er allemaal niet toe. Punt is dat ik aangenaam verbaasd was door Fifi z’n verschijning en daardoor met een gezapige grijns aan mijn dag begonnen ben. En dat zijn de beste, echt waar.
2 Comments