Nu het nieuwe jaar gestart is en ik binnenkort een volgende twentysomething birthday mag vieren, is het tijd voor enige contemplatie en zelfreflectie. Nog net in de fase dat verjaren leuk is (maar het toenemen der jaren mag wel gaan stoppen nu), nog net voor de eerste rimpels en grijze haren hun intrede doen, nog net voor het lichaam al te onderhevig wordt aan de zwaartekracht en te fel begint uit te deinen. Het perfecte moment dus.
Hoewel ik mezelf nog steeds meer tot de tieners dan tot de echt volwassenen reken, begin ik toch steeds meer mijn twijfels te hebben bij mijn positie en volwassenheid. ’t Is te zeggen, niet ikzelf twijfel daaraan, maar mijn medemens. Op subtiele, soms slinkse wijze wordt ik er geregeld aan herinnerd dat ik geen kind of tiener meer ben, een bij momenten harde les. Bankrekeningen die je zelf moet betalen, huurcontracten of zelfs verkoopsovereenkomsten die je zelf moet afsluiten, zelf naar de garage bellen voor een onderhoud aan de auto, je eigen rapport in de muziekschool tekenen,… dat soort dingen.
Maar wat ik nog het meest frappante vind aan mijn voortschrijden in de Curve des Levens is dat de medemens op een bepaald moment blijkbaar collectief beslist heeft om mij met mevrouw te gaan aanspreken. Ondanks mijn plastieken handtassen, speelgoedoorbellen en kinderlijke verwondering als ik een schattig beestje langs de weg zie, is de juffrouw in mij foetsie, weg, verdwenen. Dat kindjes mij al langer mevrouw noemen vind ik niet erg. Ik zou in hun plaats hetzelfde doen bij iedereen die minstens een kop groter is dan mezelf. Maar sinds kort blijken ook winkeliers, buschauffeurs en zelfs toevallige passanten overtuigd van mijn mevrouwschap. Misschien is het dan toch mijn volwassen tred of serene blik die ’t ‘m doet? Of – o confrontatie – de wallen onder mijn ogen en de dieper wordende lijnen in mijn gelaat?
Ik maak me er verder niet druk om en beschouw mijn status van mevrouw dan maar als teken van volwassenheid. Geen ‘later als ik groot ben’-toestanden meer, nee, ’t is nu dat het moet gebeuren. Toch ben ik de dame aan het stationsloket immens dankbaar voor de kleine boost van jeugdigheid die ze me onlangs gaf. Ik wilde eenvoudigweg heen en terug naar Gent, wat op een gewone weekdag zonder promotioneel weekendtarief algauw een stevige duit kost. Maar toch was zij zo lief om, toen ik de volle pot wilde betalen, mij erop te wijzen dat een Go Pass voor een dergelijk traject veel voordeliger was. Dank u om te geloven dat ik nog tot de categorie van de min 26-jarigen hoor en vooral dank u om zeer verbaasd te reageren toen ik het tegendeel beweerde, you’ve made my day!
0 Comments