Sneeuw en plastieken zakskes

Hoera, het sneeuwt!

Altijd als de eerste sneeuwvlokken beginnen neerdwarrelen overvalt mij een milde vorm van schizofrenie, die doorgaans schippert tussen ‘Hoera, het sneeuwt !’ en ‘Miljaar, het sneeuwt!’ Kinderlijke vreugde versus natte voeten en op tijd op het werk willen geraken.

Omdat ik Bambi-achtige neigingen krijg op glad ijs, heb ik de bolide braaf maar aan de kant laten staan en mezelf nog eens uitgeleverd aan good old NMBS (slechts tien minuten vertraging, wat een feest!). En ik was duidelijk niet de enige die dat plan had opgevat. Meer nog, ik was ook duidelijk niet de enige die de werknemerstruc aller werknemerstrucs had toegepast: het zakske met het extra paar schoenen!

Het was mooi om zien, hoe we allemaal stikkend onder het knellende gewicht van onze te dikke sjaal ons platieken zakske op onze schoot probeerden te houden, vermijdend dat iemand in dat desbetreffende zakske kon binnen kijken (het zou nogal schaamtelijk zijn om bij uw buurman geen paar stevige bottines maar gezellige fleece pantoffels aan te treffen) en intussen ook nog pogend onze krant uit te klappen en er vlot een blad uit om te slaan. Eerst heb ik al die acties nog met dikke wollen handschoenen aan proberen uitvoeren, maar dat heb ik na anderhalf katern en een steeds wegschuivend plastieken zakske toch maar opgegeven.

Gezellig zeg, zo van die wintertaferelen. En blij dat ik was, toen ik zonder Bambi-uitschuivers aankwam in mijn bureau, alwaar ik eindelijk mijn pantoffels kon uitpakken J

0 Comments