Het is gebeurd, de kop is eraf, het jaar is begonnen. Het valt me op hoe ik nog altijd denk dat het jaar 2000 nog maar enkele jaren geleden is, alsof elke activiteit op dat moment gestopt is. Zou ik dan toch last hebben van een laattijdige millenniumbug? In elk geval, 2013 is het eerste jaar sinds 1987 dat uit vier verschillende cijfers bestaat. Zo, dan hebben we meteen ook het weetje van de dag achter de rug.
Of 2000 nu al lang geleden is of niet, nieuwjaar vieren heeft altijd iets ouderwets. Meer nog, moet iets ouderwets hebben, anders klopt het plaatje niet. En dan heb ik het niet zozeer over de oudejaarsavond (die kan je als je echt wil exotische vormen laten aannemen), maar over nieuwjaarsdag zelf. Want, dat is hét moment dat alle bomma’s, bompa’s en andere grijsaards uit de buurt de zeilen bijzetten om hun nageslacht te ontvangen. Meestal geschiedt dat aan de hand van een gâteau met crème au beurre of crème fraîche, zure rode wijn, Pineau des Charentes, kleffe koffie, pistolets, kaasplanken en geperste kop. De volgorde maakt in sé niet zoveel uit, de boel komt toch pas echt tot z’n recht als je hem overgiet met Leffe of schuimwijn. Oerdegelijke klassiekers dus, die in geval van een fotografisch vastleggen eigenlijk alleen tot hun recht komen op een analoog filmrolletje. Wanneer dat niet beschikbaar is volstaat een gsm-foto uiteraard ook, een instagram-effect om een retro feel te creëren is meestal zelfs niet nodig gezien het bloemetjesbehang en de geruite toile cirée ruim voldoende omkadering bieden.
Mooi om zien ook hoe de medemens op 2 januari naar de Delhaize sloft (niet de Lidl nee, ik ben een bobo) om de vage honger, indien aanwezig, met een lichte maaltijd te kunnen stillen. Geen oesters of kalkoenrollades meer rond mij aan de kassa, maar een doos fishsticks, een pakske kaas of een pot confituur. Ik twijfelde nog even bij de bak met kreeften aan halve prijs, maar ben toch ook maar voor de soberheid gegaan. Na drie dagen feestgedruis heeft een mens ruim voldoende met een sandwich en een mandarijn.
Dus voilà, we kunnen er weer tegen voor een jaar. Genoeg taart gegeten om tot het einde van de maand een verhoogde bloedsuikerspiegel te hebben, genoeg vocht binnengegoten om de lever geruime tijd op de proef te stellen en genoeg vlees verwerkt om half Afrika van voedsel te voorzien. Ja, ik kijk nu al uit naar de vegetarische sojaburgers in de kantine op het werk. Enorm veel smaak hebben ze niet, ze vragen zelfs een beetje water om doorgeslikt te geraken, maar ze zijn zo licht verteerbaar. Wat een zalige gedachte.
0 Comments