Onlangs heb ik de Bacobens Rock Top 500 op mijn mp3-speler geknald, wat betekent dat ik wegens gebrek aan verdere schijfruimte dezer dagen enkel en alleen naar het lijstje met de naar verluidt beste 500 hits ooit luister. Veel classic rock dus, en af en toe ook een foute schijf. Dolle pret!
En zo kwam ik op nummer ikweetnietmeerhoeveel de fantastische Billy Ocean tegen met 'When the Going Gets Tough' uit 1985. Foute boel, o ja, maar amusement ten top. Alleen al het feit dat die mens zichzelf 'Ocean' durft te noemen kan op mijn mateloze respect rekenen. Goed jaar ook, 1985.
Ik ken het nummer vooral van op communiefeesten, waar heupwiegende tantes doorgaans na een paar uur feestgedruis vakkundig het dansje uit de clip ten berde brengen. En toen ik op het laatste feest besloot de heupwiegerij zelf wat te gaan vervoegen, wilde ik na afloop maar wat graag weten hoe ver onze act uiteindelijk van het origineel was komen te liggen.
Conclusie: wij hebben een alleraardigste poging geleverd, maar Billy's versie blijkt toch een stuk beter, dat moet gezegd.
Bij het bekijken van het clipje besefte ik hoe geniaal de kleine backingvocalist in het midden wel niet is, en kon ik me bovendien niet van de indruk ontdoen dat die beetje op Danny DeVito lijkt. En wat blijkt? Het is em, het is em! Samen met Michael Douglas en Kathleen Turner, schit-te-rend!
'When the Going Gets Tough' staat namelijk op de soundtrack van 'The Jewel of the Nile', een film waar ik nog nooit van gehoord had (wat vermoedelijk betekent dat het een gigantische stinker is). Maar de clip en soundtrack zijn dus wél de geschiedenisboeken ingevlogen, wegens de toenmalige primeur om de acteurs te laten opdraven als backing vocals in het clipje. De witte gewaden, de handgebaren, de wooh woohs in de micro,... zo fout, maar zo goed gevonden!
'When the Going Gets Tough' staat namelijk op de soundtrack van 'The Jewel of the Nile', een film waar ik nog nooit van gehoord had (wat vermoedelijk betekent dat het een gigantische stinker is). Maar de clip en soundtrack zijn dus wél de geschiedenisboeken ingevlogen, wegens de toenmalige primeur om de acteurs te laten opdraven als backing vocals in het clipje. De witte gewaden, de handgebaren, de wooh woohs in de micro,... zo fout, maar zo goed gevonden!
En voilà, zo zie je maar hoe een communiefeest aanleiding kan geven tot een way back Wednesday met een oorwurm van formaat. Wooh wooh. De volgende keer dat ik het dansje doe zal het nooit meer hetzelfde zijn. Gelukkig heb ik voor de rest een zeer voorname familie. Vreemde dansen tijdens feesten, terwijl de bomma met een kaars in haar handen in het midden ronddraait? Neuh, daar doen wij niet aan mee.
0 Comments