Open keukens en verhitte gazelles

Julie houdt van eten, Julie houdt van etentjes. Uiteraard vormt die stelling lang niet zo'n groot geheim meer, maar daar trek ik mij lekker niets van aan. Wat ik zo leuk vind aan eten en etentjes? De sfeer, de verwachting, het watertanden. Misschien beschouw ik amuses en aperitief wel als het leukste onderdeel van het hele gebeuren, omdat je weet dat de pret nog maar net begonnen is en dat er nog heel wat lekkers op het karretje ligt te wachten. Niet dat overvloed en grote hoeveelheden tellen, gewoon het verlangen naar meer is voldoende.

In de restaurants waar het menens is tref je geregeld een open keuken aan, best indrukwekkend vind ik dat. Zelf ben ik het type keukenklooier dat meer baat heeft bij een stevig afsluitende keukendeur die eventuele chaos discreet aan het oog kan onttrekken, maar een echte kok heeft zo'n schaamlapje natuurlijk niet nodig. Die kookt en plein public, open en bloot. Een open keuken geeft een gevoel van kunde en vertrouwen, terwijl je als klant natuurlijk nooit het lef hebt, laat staan de kans krijgt, om te gaan kijken wat daar allemaal in de potten drijft. Misschien staat er in een achterkamertje wel gewoon een wand vol microgolfovens klaar? Eigenlijk weet je het nooit.

Daags na een etentje bekruipt mij steeds de drang en het schuldgevoel om de verworven calorieën terug te dringen. Het klassieke moment waarop de loopschoenen nog eens uit de kast komen, terwijl - dankzij het venijn van de begeleidende wijn - een stevige dorst zich reeds voor het lopen meester van de situatie maakt. En ook al wéét je dat je die dorst niet zal kunnen verdrijven door extra hard te lopen, toch begin je eraan. Schuld en boete, en omdat het moet.

Uiteraard krijg je dan zo'n typische zondagse oververhitte overlevingstocht als zeer hard te voorspellen resultaat. Een beetje overmoedig zijn, per ongeluk een blokje te ver lopen en intussen mensen argwanend zien kijken ('gaat die nu flauwvallen of niet?'). Dat alles temidden de geur van soep en rosbief, want zo gaat dat op zondag. Tijdens zo'n tochtjes hoop ik telkens wanneer ik een hoek omsla dat de gebraden kippen me in de mond zullen vliegen, maar helaas. Deze gazelle moet nog eventjes oefenen om dartel door het land te huppelen. Ooit komt het goed, maar één ding weet ik zeker: het zal niet op een zondag zijn ;-)

0 Comments