Acht tv is onlangs gestart met het fel bejubelde Girls, een soort jongere versie van Sex and the City, maar dan anders. Of zoiets.
De reeks is inderdaad het perfecte voer voor de SATC-fan, hoewel Girls klaarblijkelijk het tegenovergestelde wil zijn: hier geen blingbling, geen dure levensstijl waarbij je je constant afvraagt hoe die te permitteren valt door tweewekelijks een column te schrijven, geen topmodellen in de cast, geen high fashion en geen limousines. Hoe veel meer kan je van elkaar verschillen?
Maar toch draaien beide series in de fond natuurlijk wél om hetzelfde: een aantal meisjes/vrouwen probeert zich een weg te banen in de jungle van New York, en rara, dat is merkelijk boeiender dan op de markt van Scherpenheuvel rondwandelen, maar is natuurlijk allesbehalve gemakkelijk. Menselijke toestanden in grootstedelijke contexten: ik ben fan.
Vol verwachting vleide ik me dan ook in de zetel neer (voor een tv-dekentje was het net iets te warm, maar daarover hoor je mij niet klagen) voor de eerste twee afleveringen, die best aardig bleken. Maar toch bleef ik wat op mijn honger zitten. Girls werd aangekondigd als veel realistischer dan SATC, en dat is het zeker, maar die opvallende poging tot realisme zorgt er bij Girls dan weer voor dat het er in die richting te ver over is. Karikaturaal realisme, bestaat dat? De hoofdpersonages krijgen net iets te expliciet een irritant trekje of niet-flatterend figuur mee, wat na een halve aflevering wat zwaar op de maag begint te liggen. Maar goed, extreme middelmaat zou natuurlijk gewoon enorm saai zijn, en dat willen we al helemaal niet.
Dus ach, zo één keer per week een brokje aardig meisjesvoer (zoals de titel overduidelijk suggereert), dat af en toe een snedig stukje dialoog of grappige pointe bevat: wie kan daar nu tegen zijn? Mijn tv-dekentje ligt al klaar!
0 Comments