Het dichten van het gat in je cultuur is een schier eindeloze zaak. Ik heb het dan ook al lang opgegeven om elke must see-film of -serie aan te vinken op mijn mentale lijstje, want er zijn gewoon veel te veel goede dingen gemaakt. Veel te veel brol uiteraard ook, maar dat laten we hier even buiten beschouwing.
Toch is er eentje die ik na jaren nog steeds niet gezien had, een toestand die onmogelijk nog langer kon blijven duren. Raden hoe blij ik was toen Acht tv onlangs startte met een bijna-dagelijkse (!) uitzending van Twin Peaks is bijgevolg niet nodig. Oké, bekentenis, het feit dat de huiselijke digicorder de geest gaf na een paar jaar bij nader inzien niet zo trouwe dienst, zo net voor het begin van de zomer met z'n volslagen gebrek aan vermeldenswaardige programma's, draagt enigszins bij tot mijn blijheid. Maar toch. Twin Peaks is ook gewoon goed. En dat in de zomer zeg.
Het probleem met zo'n zogenaamde cultklassieker is dat je 'm goed moet vinden, wat mij meteen met een berg 'ik ga er niets van snappen'-stress opzadelt. Gelukkig blijkt dat in het geval van Twin Peaks geen probleem, er valt namelijk niets te snappen! Of heb ik het nu echt helemáál niet gesnapt?
Neem nu de beruchte dwergscène, geniaal volgens kenners. En dat is ie ook, want achterwaarts ingesproken en geacteerd, en nadien in omgekeerde volgorde afgespeeld. Je moest er maar opkomen in een tijdperk dat gedomineerd werd door beenwarmers en Jane Fonda. Maar ook hier, bekentenis, want ik had dat eerst niet door natuurlijk. Eens je 't weet is het natuurlijk wel fijn, en spooky, en speciaal en zo.
En dan moet seizoen 2 zelfs nog beginnen, jawadde!
0 Comments