Festivalitis - deel 2

Het is een mooie zomer. En een mooi festivalseizoen. Na mijn escapades op festivals voor mensen van middelbare leeftijd achtte ik de tijd rijp voor nog eens een sneetje van the real thing, op een weide waar geen leesbril of vouwstoel te bespeuren valt. Aldus begaf ik me naar de zanderige ondergrond van het bronsgroene eikenhout. Dat ik een paar dagen na afloop nog steeds stof ophoest is bij deze van geen tel.

Jaar na jaar kost het me wat meer moeite om volledig mee te zijn met de trends van het moment (ik vond het dan ook licht choquerend dat het optreden van !!! in de recensies werd afgedaan als 'zeer 2004', boehoe?), maar gelukkig biedt het vuistdikke programmaboekje de nodige hulp. En ja, bij meerdere acts betrapte ik mezelf aan het einde van de set, wanneer de Grote Hit ten berde werd gebracht, op een 'aaaaah, dat is díe groep!'. Artiest content, publiek content, ik content.

Maar toch blijf ik de grootste sympathie koesteren voor artiesten die voor old skool eenvoud gaan, voor pure klanken zonder lichtshow. Met instrumenten en zo. Liefst ergens in de late namiddag of vooravond, in een zweterige tent gevuld met een handvol mensen. Die optredens zijn nog altijd de beste.

En dat is exact waar deze Glen Hansard - in de clip aan 't werk op een Oostenrijks festival - voor tekende.



Enigszins aandoenlijk om de mens wat gespannen te horen zeggen dat hij niet tussen zijn nummers zou beginnen leuteren, omdat hij anders de boel niet zou rondkrijgen binnen de voorziene drie kwartier. En ja, als je een paar maanden ervoor in het Koninklijk Circus een marathonconcert van een dikke drie uur gaf, moet dat niet zo'n eenvoudige opdracht zijn.

Maar Glen (Mogen we eigenlijk Glen zeggen? De man wekt zo hard de indruk dat ie in je straat woont of vroeger lid was van dezelfde tennisclub) is daar glansrijk in geslaagd. Inderdaad een gebalde set zonder overbodig geprul, maar wel boenk erop. En schoon zeg. En iedereen welgemeend aan 't dansen. Je zou 'm zo mee naar huis nemen, die Glen.

0 Comments