Onlangs was Black Swan op de teevee, de oscarwinnende film van Darren Aronofsky. Driewerf hoera, oscarwinnaars op Vitaya!
Gewapend met tv-dekentje en al liet ik de eerste beelden op mij afkomen en stelde ik al gauw vast dat het geen vrolijk prentje over tutu's en pirouettes zou worden - wel integendeel - waardoor mijn rozebottelthee plotsklaps een volledig foute drankkeuze bleek te zijn. Maar dat kon de pret - nu ja - niet drukken.
Zonder verder uit te weiden over de plot (ik heb namelijk telkens de vreselijke neiging onbewust de clou te verklappen) kan ik wel ten stelligste zeggen dat Black Swan een stevige trip vormt waarbij je naar alle kanten van de kamer gekatapulteerd wordt (wel jammer van de rozebottelthee die nu ergens tussen de kussens van de zetel plakt) en tussendoor met een stevige smak terug op de grond landt.
Geen voer voor mietjes dus, dit verhaal over dark sides en je volledig verliezen in het moment. Maar relevant en ook een ietsiepietsie herkenbaar? Ja, dat zeker. De mooie bewerking van Tsjaikovski krijg je er trouwens gratis bij, zodat we ook meteen weten waar Wallace Collection de mosterd haalde voor de onvolprezen tegelplakker Daydream. 't Kan soms toch allemaal zo schoon zijn.
0 Comments