En dan weet je dat het weekend is.
Een dikke weekendkrant, een zjat koffie en een stuk sjokolat op een zaterdagnamiddag, niks dat daaraan kan tippen. Alleen jammer dat Annemie Turtelboom zo triest kijkt (ook al weet ik dat hervormingen binnen Justitie een lang en zwaar proces vormen, ik laat het arme schaap mijn weekendpret niet vergallen). Wat me bij een weekendkrant echter ongelooflijke stress bezorgt is de dikte van het ding. Een mens zou een extra salontafel moeten kopen om alle bijlages en boekskes een beetje ordentelijk te kunnen stallen. En waar moet ge dan uw tas koffie nog kwijt?
Het probleem begint bij mij eigenlijk met het moment waarop ik mijn krant uit de brievenbus pluk. In een ideale wereld hoort de zaterdagkrant bij het ontbijt, zoals gebakken eitjes bij spek. Alleen bevindt mijn brievenbus zich buiten, langs een drukke steenweg, en geneer ik mij om in peignoir naar de brievenbus te wandelen. Ik weet dat bomma’s dat doen, en voor mij part mogen ze dat gerust blijven volhouden, maar die staan ’s ochtends vroeg op. Dan is het geaccepteerd om nog wat in een flanellen nachtkleed te blijven rondlopen, zelfs op het eigen trottoir. Maar op het moment dat mensen zich beginnen klaarmaken voor lunchtijd lijkt die actie me helaas al minder gepermitteerd. Dus wint de gĂȘne het bij mij doorgaans van durf, waardoor ik mijn krant veeleer met een afternoon coffee associeer. Ook gezellig hoor.
Meestal onderneem ik in de loop van de daaropvolgende week verwoede pogingen om de ongelezen katernen alsnog ter hand te nemen, maar even vaak draaien die pogingen behoorlijk vruchteloos uit. Het enige wat mij dan nog rest is de krant even gauw te doorbladeren, zodat alle pagina’s toch eens aangeraakt zijn. Ja, ik ben een van die rare mensen die het niet over haar hart krijgt om een ongelezen krant weg te gooien. Zelfs bij de Streekkrant en reclameblaadjes heb ik het al moeilijk. Want geef nu toe, er bestaat toch niets triester dan een doos oud en ongelezen papier op hetzelfde trottoir als waar je ooit blij je krant uit de bus haalde? Al die noeste journalistieke arbeid afgedankt in een kartonnen doos. Nat, in de regen, met uitgelopen foto’s. Boehoe.
Maar alle trieste plotwendingen ter zijde: een weekendkrant lezen blijft geweldig. Zeker wanneer het onvolprezen Classics van Radio 1 op de achtergrond speelt, en er net op het moment dat een mooie live-versie van Fleetwood Macs ‘Never Going Back Again’ door de luidsprekers kringelt, een streepje zon tevoorschijn komt. Over een oorzakelijk verband zeg ik niets, maar ik stel wel een duidelijke correlatie vast. Toeval bestaat niet als Fleetwood Mac speelt.
‘Never Going Back Again’, ’t is allemaal nogal triestig, om niet te zeggen een grote pot ellende. Gebroken relaties, wanhoop, frustratie, het beu zijn,… nee, Rumours is geen vrolijk plaatje. En toch klinkt het zo, en dat is ongelooflijk straf. Trouwens, na een hoop grijze winterdagen is een nummer over niet meer willen terugkeren toch een heel klein beetje toepasselijk, niet? Never going back again, ’t zal wel zijn, ’t is lente nu!
2 Comments